“Το Βράδυ που η Μαίρυλιν πέρασε στη λεωφόρο των αστεριών” του Γιάννη Σολδάτου, σε σκηνοθεσία Γιώργου Λιβανού – Θέατρο “Studio Κυψέλη”
Συνέβη μια νύχτα, που εμείς, σιωπηλοί μάρτυρες, δεσμώτες ενός παλιού ιλίγγου, αναζητώντας απεγνωσμένα το ποτάμι που δεν έχει επιστροφή, την αμφιβολία που χορεύει με όσα παίρνει ο άνεμος, για να συναντήσει το λεωφορείο που το λένε πόθο, ερωτευτήκαμε μια εξιλέωση… Marilyn! Και μόνο στο άκουσμα της λέξης, το…
Bones, (H Ζαριά, 2002), του Peter Straughan. Σκηνοθεσία του Θοδωρή Βουρνά. Στο Θέατρο «Αγγέλων Βήμα».
Όσοι γυρεύγουσι λοιπό μεγάλοι να γενούσι, βασίλεια ν’ αποτάξουσι και πλούτη να χαρούσι, με πρόκοψη και προθυμιά να σώσουσι τυχαίνει ν’ αρπάξου την πλεξούδα μου τούτη τη χρουσωμένη, κι ωσά με πιάσουν από κει σφιχτά να με κρατούσι· και να μη βγω απ’ το χέριν τως ας βλέπου όσο μπορούσι, γιατί αν τως φύγω μια φορά, εύκαιρα παραδέρνου να θε να με ζυγώσουσι, μα πλιο δε με γιαγέρνου Ενδεχομένως ο πολυτάλαντος Βρετανός συγγραφέας και σεναριογράφος Peter Straughan να μην είχε στο μυαλό του τον Φορτουνάτο του Φώσκολου όταν δημοσίευσε το 2002 το έργο του Bones˙ ωστόσο, σε κάθε περίπτωση…
“Ένας ανεπαίσθητος Πόνος” του Harold Pinter, σε σκηνοθεσία Χριστίνας Χριστοφή
Α Slight Ache, (Ένας ανεπαίσθητος Πόνος, 1958), του Harold Pinter, Σε σκηνοθεσία Χριστίνας Χριστοφή, Θέατρο «Μπιπ» – 2η χρονιά από 18 Οκτωβρίου για περιορισμένες παραστάσεις. There are no hard distinctions between what is real and what is unreal, nor between what is true and what is false.…
Ικέτιδες, Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού. Αρχαίο Θέατρο Κουρίου, Κύπρος
Ικέτιδες, σπαρακτικές κραυγές που περιδινούνται γύρω από το αιματοβαμμένο πεπρωμένο μίας απονενοημένης ύβρεως, ικετεύοντας καταλαγή και λύτρωση, ένα δίκαιο τέλος θανάτοιο˙ έναν δίκαιο μόρο για να αγκαλιάσει νεκρικά αγαπημένα σώματα που κάποτε λικνίστηκαν ευτυχισμένα στην τρυφερή μητρική αγκαλιά. Στο Αρχαίο θέατρο Κούριον, ο υπόρρητος δεσμός που ενώνει…
Μήδεια, Ευριπίδη. Σκηνοθεσία: Δημήτρης Γεωργαλάς. Θέατρο: Μπάγκειον
Μήδεια, μια σύλληψη ζωής που γίνεται σύλληψη θανάτου, ένας προσωπικός όλεθρος που καταβυθίζεται στο αίσημον ήμαρ καθώς το πάλλευκο ομοίωμά του λικνίζεται αλλόκοτα, σιωπηλά και παγωμένα στην αιματοβαμμένη μητρική αγκαλιά. Για όλα τ΄άλλα νιώθει φόβο η γυναίκα και δεν έχει θάρρος ούτε μπορεί τα όπλα…
“When Swallows Cry” (Όταν τα χελιδόνια κλαίνε) του Mike van Graan, σε σκηνοθεσία Θοδωρή Βουρνά. Θέατρο «Αγγέλων Βήμα».
When Swallows Cry…τρυφερά φτερουγίσματα ψυχών, ανελέητα τσαλαπατημένων από τη βία και την εξουσία∙ ψυχές που βιώνουν με τον πιο απάνθρωπο τρόπο τις ζωντανές, καταστροφικές αλήθειες που ματώνουν έργα ανθρώπων και θεών. Στο πλαίσιο του προγράμματος της θεατρικής σκηνής «Αγγέλων Βήμα», με τίτλο «ΧΩΡΑ ΑΝΑΦΟΡΑΣ: ΝΟΤΙΑ…
“Gengangere” (Οι Βρυκόλακες, 1881) του Henrik Ibsen, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά. Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν.
Οι Βρυκόλακες, αλλόκοτες υπάρξεις ενός κόσμου ανήλιαγου, καίτοι υπαρκτού, που στοιχειώνουν τον αριστοκρατικό μας κόσμο· αλλόκοτες υπάρξεις εκείνου του εφιαλτικού Αχέροντα που κατασπαράσσουν κάθε λαμπερό οίστρο μίας φευγαλέας στιγμής ενός βίου που γεννήθηκε σε πορφυρά σπάργανα για να πεθάνει σε μία ζοφερή ανυπαρξία. Μια κατανυκτική…
Καρέκλες (Les Chaises), του Eugène Ionesco, σε σκηνοθεσία Jean-Paul Denizon
Πολυχώρος ΕΚΣΤΑΝ Καρέκλες, ένα εφιαλτικό μονοπάτι που οδηγεί στον θάνατο μια ζωή ήδη κενή, ένας μοναχικός θρήνος για τους αόρατους βάρβαρους που δεν φάνηκαν ποτέ! Ένας εμβληματικός συγγραφέας γράφει ένα εμβληματικό έργο! Ο Ionesco έγραψε το έργο Les Chaises (Καρέκλες) το 1952. Ήδη από τη Φαλακρή…
“Μαρία Πολυδούρη” της Βιβής Κοψιδά-Βρεττού, σε σκηνοθεσία Γιάννη Νικολαΐδη. Θέατρο «Αλκμήνη».
«Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες, στα περασμένα χρόνια». Η ζωή ερωτεύεται τον θάνατο, συνομιλεί μαζί του ηδονικά και μεταμορφώνεται σε μια διάπυρη, απελπισμένη εικονοποίηση ενός αιματοβαμμένου έρωτα· εκείνου του αιματοβαμμένου έρωτα που διαλύει την ύπαρξη για να την αναστήσει στο απέραντο επέκεινα του ποιητικού σύμπαντος.…
Φορτουνάτος – του Μάρκου Αντώνιου Φώσκολου, σε διασκευή και σκηνοθεσία Γιώργου Παπαευσταθίου, Θέατρο «Μπρόντγουαιη»
Φορτουνάτος, «τό Ριζικό κι ὁ Ἒρωτας ἐσμίξασιν ἀμάδι καί συνουρίζονται κι οἱ δυό καθημερνό στόν Ἅδη μά μέ κρατοῠ παντοτινά, νά κρίνου τό κορμί μου, τό λογισμό μου, την καρδιά, τό νοῠ καί τήν ψυχή μου» Ένα όμορφο γεναριάτικο πρωινό, με έναν ήλιο άρχοντα…