Η Γίδα, ή Ποια είναι η Σύλβια (The Goat, or Who’s Sylvia) Notes Toward a Definition of Tragedy Του Edward Albee σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη. (Καλύτερη παράσταση 2019) Θέατρο «Θησείον – Ένα Θέατρο για τις Τέχνες»
Σκιές ενός παλιού αμαρτήματος περιδινούνται μέσα στους εννέα κύκλους της κολάσεως αναζητώντας ένα απομεινάρι αλήθειας στον βουρκωμένο κάμπο˙ ένα απομεινάρι αλήθειας που κάπου εκεί, nel mezzo del cammin di nostra vita, παλεύει να κυλιστεί ηδονικά πάνω στη δική του κάθαρση. Ο βραβευμένος με τρία Pulitzer Αμερικανός…
“Χωρίς οικογένεια” του Hector-Henri Malot – Δραματοποιημένη λογοτεχνία σε σκηνοθεσία Δημήτρη Δεγαΐτη – Θέατρο Τέχνης «Κάρολος Κουν»
Παιδικά γέλια και χαρούμενα ματάκια στήθηκαν με δέος μπροστά στη σκηνή του Θεάτρου Τέχνης για να δουν τον Ρεμύ, ένα μικρό φιλαράκι, ένα παιδάκι που με μεγάλη καρδιά και το όνειρο ελπίδα στο δισάκι του, ξεκινά να βρει τη δική του Ιθάκη. Στο δρόμο συναντά σκούπες, αγελάδες, βαπόρια,…
Ο Βασιλιάς Πεθαίνει (Le Roi se Meurt) του Eugène Ionesco από τον Θίασο «Μοντέρνοι Καιροί» σε σκηνοθεσία Κώστα Νταλιάνη – Θέατρο «Αλκμήνη»
Ο βασιλιάς πεθαίνει, τετριμμένος, τρομαγμένος, μόνος και γυμνός ακολουθεί τη σκιά του σε μια εις Άδου κάθοδο. Βουλιάζει στην ανυπαρξία χαϊδεύοντας για τελευταία φορά σπαράγματα ζωής, δράττοντας με φρίκη και λύσσα απομεινάρια ψυχής και οδύνης αποζητώντας να κρατηθεί στη ζωή. Κάπου εκεί, στα έγκατα της κόλασης, κάποιος έχει…
“Ο Τσάρος με τη Μακριά Γενειάδα”, ένα παραμύθι της Κάρμεν Ρουγγέρη – Θέατρο: «Κιβωτός»
Η Κάρμεν τον Γεριμέι κρατούσε στην ποδιά της, τον πρίγκηπα και τον ψαρά και τα άλλα τα παιδιά της. Από την άκρη του καιρού και πίσω απ΄τους αιώνες ζωντάνευαν οι θάλασσες και σβήναν οι χειμώνες. Κόκκινη κλωστή δεμένη, στην ανέμη τυλιγμένη, δώσ’ της κλώτσο να γυρίσει, παραμύθι ν’…
«Γράμμα Αγάπης» του Fernando Arrabal, σε σκηνοθεσία Χρυσάνθης Κορνηλίου και μετάφραση Νεκτάριου-Γεώργιου Κωνσταντινίδη – «Πολυχώρος Πολιτισμού Διέλευσις»
Πόση οδύνη μπορεί να κρύβει ένα γράμμα; Οδύνη για εκείνον που το γράφει, οδύνη για εκείνον που το λαμβάνει, οδύνη για εκείνον που είναι για πάντα χαμένος μέσα στους πεθαμένους. Τρία τραγικά πρόσωπα περιδινούνται με τραγικό μένος σε έναν όλεθρο μνήμης, αναστεναγμών, δακρίων, πολέμου, παθιασμένων ενοχών κι ενός…
Παραλλαγές Πάπιας, ή The Duck Variations του David Mamet, 1972 – Σκηνοθεσία του Αντώνη Αντωνίου. Θέατρο: «Θεατρική Σκηνή»
Εκεί, στις όχθες μίας λίμνης, δύο άνθρωποι, ένας άνδρας και μια γυναίκα ανθολογούν τη ζωή τους, κεντούν ένα υφάδι γεμάτο οδύνη, ολέθρους, αγάπη, πάθη και έρωτες. Ένας άνδρας και μια γυναίκα, εναποθέτουν μνήμες και ελπίδες, εκεί στις όχθες μιας λίμνης, γεμάτης πάπιες, που λικνίζονται, αυλακώνοντας πάνω στα…
“Το Βράδυ που η Μαίρυλιν πέρασε στη λεωφόρο των αστεριών” του Γιάννη Σολδάτου, σε σκηνοθεσία Γιώργου Λιβανού – Θέατρο “Studio Κυψέλη”
Συνέβη μια νύχτα, που εμείς, σιωπηλοί μάρτυρες, δεσμώτες ενός παλιού ιλίγγου, αναζητώντας απεγνωσμένα το ποτάμι που δεν έχει επιστροφή, την αμφιβολία που χορεύει με όσα παίρνει ο άνεμος, για να συναντήσει το λεωφορείο που το λένε πόθο, ερωτευτήκαμε μια εξιλέωση… Marilyn! Και μόνο στο άκουσμα της λέξης, το…
Bones, (H Ζαριά, 2002), του Peter Straughan. Σκηνοθεσία του Θοδωρή Βουρνά. Στο Θέατρο «Αγγέλων Βήμα».
Όσοι γυρεύγουσι λοιπό μεγάλοι να γενούσι, βασίλεια ν’ αποτάξουσι και πλούτη να χαρούσι, με πρόκοψη και προθυμιά να σώσουσι τυχαίνει ν’ αρπάξου την πλεξούδα μου τούτη τη χρουσωμένη, κι ωσά με πιάσουν από κει σφιχτά να με κρατούσι· και να μη βγω απ’ το χέριν τως ας βλέπου όσο μπορούσι, γιατί αν τως φύγω μια φορά, εύκαιρα παραδέρνου να θε να με ζυγώσουσι, μα πλιο δε με γιαγέρνου Ενδεχομένως ο πολυτάλαντος Βρετανός συγγραφέας και σεναριογράφος Peter Straughan να μην είχε στο μυαλό του τον Φορτουνάτο του Φώσκολου όταν δημοσίευσε το 2002 το έργο του Bones˙ ωστόσο, σε κάθε περίπτωση…
“Ένας ανεπαίσθητος Πόνος” του Harold Pinter, σε σκηνοθεσία Χριστίνας Χριστοφή
Α Slight Ache, (Ένας ανεπαίσθητος Πόνος, 1958), του Harold Pinter, Σε σκηνοθεσία Χριστίνας Χριστοφή, Θέατρο «Μπιπ» – 2η χρονιά από 18 Οκτωβρίου για περιορισμένες παραστάσεις. There are no hard distinctions between what is real and what is unreal, nor between what is true and what is false.…
Ικέτιδες, Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού. Αρχαίο Θέατρο Κουρίου, Κύπρος
Ικέτιδες, σπαρακτικές κραυγές που περιδινούνται γύρω από το αιματοβαμμένο πεπρωμένο μίας απονενοημένης ύβρεως, ικετεύοντας καταλαγή και λύτρωση, ένα δίκαιο τέλος θανάτοιο˙ έναν δίκαιο μόρο για να αγκαλιάσει νεκρικά αγαπημένα σώματα που κάποτε λικνίστηκαν ευτυχισμένα στην τρυφερή μητρική αγκαλιά. Στο Αρχαίο θέατρο Κούριον, ο υπόρρητος δεσμός που ενώνει…