Είχαμε ακούσει για πρώτη φορά τον κιθαριστή Βασίλη Δίγκο κατά την περίοδο, που σε ηλικία δεκαοκτώ ετών, προετοιμαζόταν να λάβει μέρος στον Διαγωνισμό Eurovision Young Musicians 2014, ο οποίος είχε πραγματοποιηθεί στην Κολωνία. Εύκολα ξεχωρίσαμε την ενδιαφέρουσα μουσική του προσωπικότητα και φύση, όπως και γενικότερα, τις εξελίξιμες δυνατότητές του.

Ο ίδιος γεννήθηκε στην Αθήνα, μέσα σε μουσική οικογένεια (ανήκει στην τέταρτη γενιά μουσικών της), ενώ βασικός του δάσκαλος υπήρξε ο πατέρας του, με τον οποίον άρχισε να μελετά σε ηλικία έντεκα ετών. Έλαβε το δίπλωμά του από το Ωδείο Αθηνών και σπούδασε μουσικολογία στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Μέσω του ωραίου ταλέντου του και της προσωπικής του μελέτης πέτυχε να κερδίσει βραβεία σε ονομαστούς διεθνείς διαγωνισμούς, εμφανιζόμενος παράλληλα σε πολλές συναυλίες και συνθέτοντας τα δικά του έργα.

Στις 15/5, στο λαμπρά καλαίσθητο φουαγιέ του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, και στο πλαίσιο του 7^ου Φεστιβάλ Κιθάρας Πειραιά, ακούσαμε τον Δίγκο στο Κοντσέρτο για κιθάρα και μπαντονεόν, με τίτλο  Hommage à Liège (γαλλ. Concerto pour bandoneon et guitar, Hommage à Liège), του Αργεντινού Δασκάλου του Tango, μπαντονεονίστα και συνθέτη Astor Piazzolla (1921-1992), ο οποίος, θυμίζουμε, πραγματοποίησε την τελευταία συναυλία της ζωής του, στην Αθήνα, στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού, στις 3/7/1990, έχοντας στο πλάι του την Ορχήστρα των Χρωμάτων και τον Μάνο Χατζιδάκι (1925-1994).

Το Διπλό Κοντσέρτο του λατινοαμερικανού συνθέτη, αποτελεί ένα από τα πλέον γνωστά του έργα και ανήκει στην ύστερη δημιουργική του παραγωγή, ολοκληρωμένο το 1985, με σκοπό να ακουστεί στο 5ο Διεθνές Φεστιβάλ Κιθάρας της Λιέγης. Κατά την πρόσφατη εκτέλεση, ο Δίγκος ένωσε τις δυνάμεις του με εκείνες του γνωστού και έμπειρου ακορντεονίστα Χρήστου Ζερμπίνου, ο οποίος έπαιξε το μέρος του μπαντονεόν, στο δικό του όργανο. Οι δύο μουσικοί ανέδειξαν με ενθουσιασμό και συνέπεια τα μελωδικά και ρυθμικά χαρακτηριστικά των τριών μερών του έργου, Introduction, Milonga και Tango. Επίσης, χειρίστηκαν με φαντασία το γοητευτικό αυτοσχεδιαστικό ύφος των μουσικών σελίδων, που είναι τόσο σημαντικό για την εν λόγω παρτιτούρα. Ο καθαρός, εκφραστικός και φορτισμένος με συναισθηματική ένταση ήχος του Δίγκου, που διακρίθηκε από την αρχή κιόλας του πρώτου μέρους, Introduction, σε συνδυασμό με τη μελωδική και τη ρυθμική πλαστικότητα του σχηματισμού των φράσεων από τον Ζερμπίνο, ικανοποίησαν ιδιαίτερα. Η Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ και ο μαέστρος Γιώργος Αραβίδης ανέδειξαν τα ζητούμενα του Κοντσέρτου και στήριξαν προσεκτικά τους δύο σολίστ.

Ολοκληρώνοντας, προσβλέπουμε, κατά το προσεχές μέλλον, σε ένα αθηναϊκό ρεσιτάλ του Δίγκου, κατά το οποίο θα έχουμε την ευκαιρία να εκτιμήσουμε περαιτέρω και ασφαλώς σε ακόμη μεγαλύτερη έκταση τις ερμηνευτικές του ικανότητες. Σημειώνουμε ότι το ρεπερτόριό του είναι ιδιαιτέρως μεγάλο, ενσωματώνοντας έργα συνθετών του 18^ου αιώνα και φθάνοντας μέχρι εκείνα της εποχής μας· συνεπώς, κατά τη διάρκεια μίας προσωπικής εμφάνισης, σίγουρα θα έχουμε την ευκαιρία να εξετάσουμε πληρέστερα τη μουσική του σκέψη και τις δεξιότητές του σε ένα ρεπερτόριο ερμηνευτικά εύφορο όσο και ποικίλο. Δεν θυμόμαστε να έχουμε ακούσει στη χώρα μας τις αφιερωμένες στον σημαντικό Άγγλο κιθαρίστα Julian Bream (1933-2020),  δυο αριστουργηματικές Σονάτες, με γενικό τίτλο Royal Winter Music (ελλ. Βασιλική Χειμωνιάτικη Μουσική), λαξευμένες (η αρ. 1, το 1976 και η αρ. 2, το 1979) με εκλεπτυσμένη φαντασία, ευαισθησία, ρυθμική-αρμονική-δομική επινοητικότητα και  εκπληκτική διάθεση εξερεύνησης των δυνατοτήτων της κιθάρας, από τον Hans Werner Henze (1926-2012), έναν από τους αδιαμφισβήτητα πολυτιμότερους μουσουργούς του 20^ου αιώνα. Σίγουρα οι μουσικές ικανότητες του Δίγκου θα είχαν να προσφέρουν (και) σε τούτα τα έργα…