Η αναλυτική κριτική αναφορά μας στις από κάθε άποψη εκπληκτικές πρόσφατες ζωντανές μεταδόσεις μελοδραμάτων από την Μητροπολιτική Όπερα της Νέας Υόρκης (Metropolitan Opera Live in HD), καθυστέρησαν τη δημοσίευση κριτικής δύο αξιόλογων εκδηλώσεων που πραγματοποιηθήκαν μέσα στον Φεβρουάριο. Ερχόμαστε, λοιπόν, τώρα σε αυτές, αλλά και στο πιο πρόσφατο ρεσιτάλ ενός χαρισματικού Έλληνα πιανίστα που ζει στο Παρίσι.
Κατά τη φετινή χρονιά, το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, συνεργαζόμενο με διαφορετικούς σολίστ και ορχήστρες, παρουσιάζει έναν κύκλο αφιερωμένο σε δημιουργίες του Ludwig van Beethoven.
Στο πλαίσιο αυτού του κύκλου ακούγονται και όλες οι Σονάτες για πιάνο του μεγάλου συνθέτη. Στις 20/2, στην Αίθουσα Δ. Μητρόπουλος, από τον Γερμανό πιανίστα Uwe Matschke ακούσαμε τις Σονάτες αρ. 1, Op.2/1, 3, Op. 2/3, αρ. 13, Op. 27/2, Υπό το Σεληνόφως, και τις 32 Παραλλαγές, WoO. 80. Οι ερμηνείες του πιανίστα ήταν προσεκτικά δομημένες και χαρακτηρίστηκαν από γνώση του ύφους και προσοχή στις λεπτομέρειες των έργων. Η συγκέντρωση του παιξίματος και η πολύ καλή δακτυλική τεχνική επέτρεψαν στις αθάνατες σελίδες του Τιτάνα να αναδειχθούν με αμεσότητα και ενδιαφέρον.
Μερικές μέρες αργότερα (23/2), στην αίθουσα συναυλιών του Φιλολογικού Συλλόγου Παρνασσός, είχαμε την ευκαιρία να εκτιμήσουμε ένα πολλά υποσχόμενο τρίο αποτελούμενο από νέους καλλιτέχνες. Ο λόγος για το Trio 92, σχηματισμένο από τους Maciej Skarbek, πιάνο, Magdalena Wieckowska, βιολί, και Λουκία Λουλάκη, βιολοντσέλο (η τελευταία είναι κόρη της άξιας μουσικοπαιδαγωγού Ελένης Τσούτσια-Λουλάκη). Στην ίδια βραδιά συμμετείχε και ο κοντραμπασίστας Damian Posse.
Η συναυλία άνοιξε με το έξοχο Τρίο με πιάνο αρ. 44, Hob. XV/28 του Joseph Haydn, ένα από τα εκφραστικά και τεχνικά δυσκολότερα έργα μουσικής δωματίου της κλασικής περιόδου της μουσικής ιστορίας. Το νεανικό Trio 92, αποτελούμενο από μέλη γεννημένα το 1992, με μουσικότητα και προσοχή αντιμετώπισε τις σπινθηροβόλες φράσεις και το ευφυές πνεύμα του τρανού μουσουργού. Με αμείωτο ενθουσιασμό και ενδιαφέρον στη μεταξύ τους συνεργασία, ερμήνευσαν και τα υπόλοιπα έργα της συναυλίας: Trio élégiaque αρ. 1 του Sergei Rachmaninov και Τρίο αρ. 2, Op. 67, του Dmitri Shostakovich. Πιο συγκεκριμένα, στο έργο του Rachmaninov έφεραν στην επιφάνεια τον άκρατο λυρισμό και ρομαντισμό που διέπει την παρτιτούρα, φροντίζοντας να υπογραμμίσουν τα συμφωνικά χαρακτηριστικά του έργου. Κατά τη σύνθεση του Shostakovich, φώτισαν επιτυχώς τα τραγικά και σαρκαστικά στοιχεία. Στο πλαίσιο του ίδιου προγράμματος, λάβαμε από τους Λουλάκη και Damian Posse μια δεξιοτεχνική εκτέλεση του Ντουέτο για βιολοντσέλο και κοντραμπάσο του Gioacchino Rossini.
Πιο πρόσφατα (3/4), στο πλαίσιο του προαναφερθέντος «Κύκλου Beethoven», στο Μέγαρο Μουσικής (Αίθουσα Δ. Μητρόπουλος), ακούσαμε ρεσιτάλ ενός πραγματικά εξαίρετου πιανίστα, που ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Παρίσι, κοντά στην αλησμόνητη καθηγήτρια πιάνου Germaine Mounier, και που εδώ και χρόνια έχει επιλέξει ως τόπο διαμονής και επαγγελματικής δραστηριοποίησης την γαλλική πρωτεύουσα. Ο λόγος για τον Παύλο Γιαλλουράκη, που πρόσφερε άρτια λαξευμένες ερμηνείες των Σονατών αρ. 9, Op. 14/1, αρ. 10, Op. 14/2 και αρ. 11, Op. 22.
Ειδικότερα, μας εντυπωσίασε η ξεκάθαρη μουσική σκέψη, το συναισθηματικό βάθος, το άμεμπτο γούστο και ο έξοχος τρόπος με τον οποίον ο λαμπρός αυτός καλλιτέχνης αντιλαμβανόταν και μετέφερε τα πλούσια σε ιδέες δομικά στοιχεία της σφριγηλής νεανικής μπετοβενικής σκέψης, πιο συγκεκριμένα, τις μοτιβικές μεταμορφώσεις και τις γεμάτο νόημα εναλλαγές των τονικοτήτων.
Ο Γιαλλουράκης διαθέτει πλατιά κουλτούρα, καλοδουλεμένη τεχνική, ζηλευτή δακτυλική ευχέρεια, έναν εντελώς προσωπικό και απολύτως ποιοτικό ήχο (με πολλές διαβαθμίσεις δυναμικής και ωραιότατο διαχωρισμό ηχοχρωμάτων), γνωρίζει δε, πώς να σχηματίζει τις φράσεις με πλαστικότητα και σφρίγος.
Το επίσημο πρόγραμμα του ρεσιτάλ έκλεισε με τη Σονάτα αρ. 8, KV 310/300d, του Wolfgang Amadeus Mozart, εκτελεσμένη με δραματικότητα και γενναιόδωρη έκφραση. Τόσο στα έργα του Beethoven, όσο και σε αυτό του Mozart, εκτιμήσαμε ιδιαίτερα το γεγονός ότι o πιανίστας είχε μελετήσει με ιδιαίτερη προσοχή τις παρτιτούρες και σεβόταν κάθε οδηγία των δημιουργών, γεγονός όχι αυτονόητο στην περίπτωση αρκετών συναδέλφων του.
Ανταποκρινόμενος στις ζωηρότατες επευφημίες του κοινού, ο μουσικός χάρισε εκτός προγράμματος, το τελευταίο μέρος, Allegro ma non troppo–Presto, της Σονάτας αρ. 23, Op. 57, Αppassionata, του Beethoven, παιγμένο με την απαιτούμενη τραγικότητα και συναισθηματική ένταση. Ολοκληρώνοντας, ευχόμαστε να μην αργήσει η επόμενη αθηναϊκή εμφάνιση του όντως πολύτιμου Γιαλλουράκη.
