Μελωδίες κρυμμένες σε όνειρα, μπλεγμένες σε μαλλάκια ανακατωμένα και μάτια όμορφα αλλά και μελωδίες παθιασμένες που κάποτε σύρθηκαν λάγνα μέσα σε τραμ και κολύμπησαν στο Φαληράκι μιας άλλης εποχής, ζωντάνεψαν μέσα από την αγαπημένη φωνή της Εύας Κονδύλη, πλημμυρίζοντας το «Αγγέλων Βήμα» μνήμες και χαμένες αγάπες…

Ανεβαίνοντας την επιβλητική ξύλινη στρογγυλή σκάλα του «Αγγέλων Βήμα» νιώσαμε ότι μεταφερθήκαμε σε μια άλλη Αθήνα, γεμάτη φως, αρχοντιά και ζωή˙ μια Αθήνα κι έναν άλλο κόσμο διαφορετικό, που πολλοί από εμάς δεν ζήσαμε και η αύρα του μας αιχμαλώτισε σαγηνευτικά, αφήνοντας πίσω μας εικόνες μιας άλλης ζοφερής αλήθειας που κείτεται ξεδιάντροπα και απελπισμένα στα πεζοδρόμια της πλατείας Ομονοίας.

Θα καθόμουνα πλάι σου! Έτσι απλά, εκείνο το βράδυ μιας αποκριάτικης, χαρούμενης αύρας, που ψάχνει τρόπο να μας θυμίσει ότι είναι εδώ, μαζί με μια καθημερινότητά που εισβάλλει σκληρά στη ζωή μας, εμείς καθίσαμε πλάι της! Έτσι απλά, κάτι μας τράβηξε κοντά της, κι ήταν μια φωνή, μια παρουσία, που γέμισε φως το πυκνό μας σκοτάδι! Έτσι απλά, τα φώτα έσβησαν και στη σκηνή ανέβηκε η υψίφωνος Εύα Κονδύλη σε μια βραδιά προς τιμήν του Μιχάλη Σουγιούλ.

Ο Μ. Σουγιούλ έγραψε τη δική του ιστορία στο ελαφρό τραγούδι και σηματοδότησε μια νέα εποχή που άφησε πίσω της μνήμες κατοχής, εμφυλίου, θλίψης και πένθους˙ το πολιτισμικό χάσμα που χώριζε τον αστικό πληθυσμό από το λαϊκό τραγούδι, το ρεμπέτικο που κυριαρχούσε εκείνη την εποχή με τον Βαμβακάρη και τον Τσιτσάνη, καλύφθηκε από το λεγόμενο «αρχοντορεμπέτικο», πατέρας του οποίου ήταν ο Μ. Σουγιούλ.

Ντράγκα ντρουγκ, το καμπανάκι…και ξεπρόβαλε από τη γωνία το Τραμ το τελευταίο, που ήταν ωστόσο το πρώτο καταγεγραμμένο αρχοντορεμπέτικο που γράφτηκε το 1948 για την επιθεώρηση – θεατρικό είδος που μεσουρανούσε εκείνη την εποχή – Άνθρωποι-Άνθρωποι από τον Σουγιούλ σε στίχους Αλ. Σακελλάριου. Ωστόσο, επειδή πάντοτε το παλαιό υπάρχει μέσα στο νέο, το νεόκοπο είδος ήταν μια σύνθεση στίχων με λαϊκότροπη χροιά, μια αργκό της εποχής, συχνά με την απαραίτητη πινελιά χιουμοριστικών εικόνων, με επιρροές από το ρεμπέτικο και ενορχήστρωση που βασιζόταν στη δυτική μουσική δομή. Το αρχοντορεμπέτικο δημιούργησε πολλές επιτυχίες που ξεσήκωναν τα αστικά πλήθη, ωστόσο η πορεία του υπήρξε βραχύβια, όπως και ο βίος του δημιουργού του που χάθηκε πολύ νέος το 1958.

Αυτές τις εικόνες ζωντάνεψε η υψίφωνος Εύα Κονδύλη, μεταφέροντας όλη εκείνη την αύρα της εποχής εκείνης που πάσχιζε να ζήσει, με κάθε τρόπο, να αναγεννηθεί, πολιτισμικά, οικονομικά, κοινωνικά. Στην ουσία η μεγάλη φωνή της Ε. Κονδύλη μεταφέρει αυτούσια την ατμόσφαιρα του Σουγιούλ, ενώ ταυτόχρονα τη γεμίζει χάρη, ευγένεια, αριστοκρατική αίγλη και λάμψη, ενώ την αναδιαμορφώνει σε εκλεπτυσμένο άκουσμα.

Η ερμηνευτική δεινότητα της Ε. Κονδύλη αναβιώνει παθιασμένες στιγμές και ερωτικές προσδοκίες, ενώ κινείται με απαράμιλλη δεξιότητα  σε χαμηλές νότες γεμάτες διαύγεια, βάθος και πάθος που φτάνουν σε υπέροχες ψηλές, γεμάτες λυρισμό, νοσταλγία, εκλεπτυσμένα ηδυπαθή ευαισθησία και φως. Η ερμηνεία της υπήρξε γεμάτη εκφραστικότητα, απόλυτο έλεγχο του ρυθμού και της ταχύτητας, με προσεγμένες αυτοσχεδιαστικές παρεμβάσεις, στοιχεία που σε συνδυασμό με την άψογη, πλούσια και άρτια συνοδεία του Φρίξου-Διονύσιου Μόρτζου στο πιάνο απογείωσαν το όλο εγχείρημα.

Θα καθόμουνα πλάι σου! Κι όλοι εμείς καθίσαμε πλάι στο πιάνο και αφουγκραστήκαμε μνήμες από ένα μουσικό πανηγύρι μιας άλλης εποχής που μας κληροδότησαν πρόσωπα αγαπημένα που δεν είναι πια μαζί μας – κατανοώντας ότι ήρθε ο καιρός να έχουμε τα μαλλιά καλοχτενισμένα διότι τα χείλη δεν είναι πλέον κόκκινα σαν φωτιά!  Όπως και να έχει, είτε τα μαλλιά μας είναι ανακατωμένα, είτε τρέχουμε να προλάβουμε το τραμ το τελευταίο, περιμένουμε με λαχτάρα να αρχίσουν κάποια όργανα για να καταλάβουμε σήμερα που ο μήνας έχει εννιά, ότι τελικά, μια ζωή την έχουμε!

Πεντέλη, 09032020

Λία Τσεκούρα.