Από το αρχείο των παραστάσεων που δόθηκαν κατά την θεατρική περίοδο 2017 – 2019.
Ο Πλανήτης, μια εικόνα ανθρώπινης φαντασίας γεμάτης ευάλωτες, άηχες κραυγές βοήθειας, δύναμη, πάθος, αγάπη, οδύνη, απώλειες, αλήθεια και ελπίδα!
Pocketmovies και θέατρο! Μια σαγηνευτική πρόκληση και πρόσκληση στο μυστήριο του θεάτρου από τη Στέλλα Μαρή· δε νιώθουμε μόνοι, δεν είμαστε μόνοι, αντιμετωπίζουμε τους πανδημικούς φόβους και της πανδημικές απώλειες με δέος, δύναμη – και οδηγώντας τον κέρσορα του υπολογιστή εκεί, στο μαγικό σύνδεσμο με τα ακατανόητα σύμβολα, https://www.youtube.com/watch?v=goOZnB655iU&ab_channel=StellaMari –βιώνουμε την…είσοδο στο φως!
Ο Πλανήτης! Μια αίσθηση προσμονής πλανάται στον διαδικτυακό ιστό που ενώνει το βλέμμα με την οθόνη· η υπόθεση, φαινομενικά, κινείται στον χώρο της επιστημονικής φαντασίας, ωστόσο, η μετάγγιση των νοημάτων, η επικοινωνία των σημασιών και των βιωμάτων, συντελείται άμεσα, οδηγώντας σταδιακά στη συνειδητοποίηση της ανθρώπινης, ευάλωτης φύσης.
Οι «Ηρακλείδες», κάτοικοι ενός μακρινού πλανήτη, του «Άριστου» αποφασίζουν να επισκεφτούν τη Γη μας για να αποτρέψουν τον αφανισμό της. Ωστόσο, μετά την κάθοδο και την παραμονή στη γη, οι Ηρακλείδες καλούνται να επιστρέψουν στον «Άριστο», μολυσμένοι από το μικρόβιο του Έρωτα, όπως η Αλκμήνη, η ηρωίδα του δράματος, η ηρωίδα που ιχνηλατώντας τα δικά μας πάθη γίνεται ο έτερος εγώ.
Η ιστορία θα μπορούσε να τελειώσει εδώ, τόσο απλά και κυρίως, αναίμακτα! Οι ανθρώπινες ιστορίες όμως ποτέ δεν τελειώνουν εδώ, αναίμακτα και απλά, διότι ποτέ τα των ανθρώπων έργα, τα δικά μας έργα, δεν τελειώνουν εδώ, αναίμακτα, απλά∙ τα πάθη και τα έργα όλων ημών, παρασύρουν, σαγηνεύουν, οδηγούν δια πυρός και σιδήρου στα χθόνια μονοπάτια της αυτογνωσίας, εκεί όπου ο μόνος άγνωστος εχθρός είναι ο εαυτός μας.
Η Στέλλα Μαρή έχει στήσει αριστοτεχνικά τον χορό της εσωτερικής μέθεξης, ξεκινώντας από αγαπημένες, οικίες ιστορίες∙ η Αλκμήνη της ελληνικής μυθολογίας ήταν μητέρα του δικού μας ημίθεου Ηρακλή, ενός άριστου, γεννήτορα των Ηρακλειδών, των κατοίκων του πλανήτη. Αυτομάτως, η αλλόκοτη, ξένη επιστημονική φαντασία χάνει αυτή την απόμακρη και παγερή της πνοή και γίνεται οικεία, δική μας, γίνεται ο καθένας από εμάς.
Η σκηνοθεσία είναι ευρηματική, γοητευτική, ευφάνταστη αλλά εντυπωσιακά λιτή∙ αγγίζει με θλιβερή τρυφερότητα εκείνη την κρυμμένη πληγή της αυτογνωσίας που δεν θέλουμε να δούμε κατάματα. Η Σ. Μαρή μας παίρνει από το χέρι, σαν μια πραγματική Αλκμήνη, με αγάπη και μας οδηγεί στα βάθη της αυτογνωσίας, μας καθιστά μικρούς ήρωες έτοιμους να αντιμετωπίσουμε εαυτό και συναισθήματα.
Η Αλκμήνη συνομιλεί και περιγράφει την παγκόσμια τραγωδία χρησιμοποιώντας νέα μέσα, όπως το video∙ με το μαγικό της άγγιγμα καθορίζει τη ροή της προβολής, η οποία επικεντρώνεται στην παρουσίαση μιας σαθρής εικόνας της γης, μιας εικόνας γερασμένης, φτωχής, ετοιμοθάνατης, απέραντα μοναχικής και εξαθλιωμένης, που – ενδεχομένως σε ένα φάσμα αλληγορίας, συμβολοποιεί την ανθρώπινη ψυχή που περιμένει τη σωτηρία των Ηρακλειδών.
Η Σ. Μαρή μας εισάγει σταδιακά στη ροή και το νόημα, με έναν ιδιαίτερα ανθρώπινο και άμεσο τρόπο∙ περιτριγυρισμένη από τους τόνους του πράσινου, που φέρνει στο νου εκείνη την αγαπημένη λέξη ελπίδα, ξένη αλλά και οικεία, απόμακρη αλλά κοντινή, η Αλκμήνη μιλάει για τη σχετικότητα της ευτυχιας και των ονείρων, την σιωπηλή σφαγή της επιθυμίας και την αποθηρίωση της ανθρώπινης ψυχής.
Αναλογίζομαι κατά πόσον η Αλκμήνη συνιστά ένα άλογο πλάσμα, ξένο στην καρδιά και στο σώμα, κενή από συναισθηματική μνήμη, λιγότερο ανθρώπινη και περισσότερο φιλοξενούμενη! Όχι, η Αλκμήνη είναι φύσει ανθρώπινη, περπατά γενναία, σαν έτοιμη από καιρό σαν θαρραλέα, στο μονοπάτι της ανθρώπινης ιστορίας, καθώς μετουσιώνεται σε ανθρώπινο ον∙ ο λόγος της σταδιακά γίνεται όλο και περισσότερο οδυνηρός, αποκτά συναισθηματική πνοή, ανάσα, και είναι η ίδια καυτή, αβυσσαλέα ανάσα, που συγκλονίζει την ανθρώπινη ύπαρξη, καθώς πλησιάζει στο έρεβος της Αχερουσίας.
Πόσες αλήθειες έχει η ζωή; Η ζωή μάλλον έχει άπειρες αλήθειες, οι οποίες στροβιλίζονται εκστασιακά γύρω από τη φωτιά του μάγου Έρωτα, που τις καταπίνει, τις καίει. Αυτή είναι η αλήθεια της Αλκμήνης, που παγιδεύτηκε γύρω από την καυτή αύρα της φλόγας∙ αυτή είναι η αλήθεια εκείνων που βασανίζονται ανελέητα περιμενοντας την ελπίδα ενός θαύματος, ενός μάγου Έρωτα.
Το έργο είναι ένας μονόλογος – ένα ομολογουμένως απαιτητικό θεατρικό είδος – γεμάτος συναισθηματικές εναλλαγές, εντάσεις και ανατροπές. Η ερμηνεία της Σ. Μαρή ήταν αληθινή, συναισθηματικά ζωντανή και παλλόμενη· δημιουργείται ως εκ τούτου μια οικειότητα που δεσπόζει αγαπητικά και τρυφερά, προκαλώντας μέθεξη, καθώς αγκαλιάζει τις οδύνες μας τρυφερά με την σαγηνευτική της αύρα – διαπερνώντας το κενό της προσωπικής επαφής που προκαλεί η διαδικτυακή προβολή.
Η όλη ατμόσφαιρα της παράστασης αποπνέει αυτή την δραματική υπαρκτική αναζήτηση και έχει ως κέντρο την παρουσία της Αλκμήνης. Το κείμενο της Στέλλας Μαρή, πέραν της εξαιρετικής χρήσης του λόγου, αποπνέει δύναμη και αλήθεια εκείνων των βαθέων κι οδυνηρών υπαρξιακών νοημάτων που αναμοχλεύουν σκέψεις, επιθυμίες, φόβους και πάθη. Τα σκηνικά του αρχιτέκτονα, σκηνογράφου Γιώργου Σταματάκη είναι τόσο λιτά όσο πρέπει και μας δίνουν μια μινιμαλιστική αλλά και μυστηριακή αίσθηση που αφήνει να αναδυθεί η ουσία. Η ενδυματολόγος Χαρά Κονταξάκη δίνει μια κομψά φουτουριστική εικόνα της Αλκμήνης αξιοποιώντας τα χειροποίητα κοσμήματα με την υπογραφή «ΝΤΟΡΙΤΑ’Σ». Ο Δημήτρης Λεβίδης, μέσω του ηχογραφημένου κειμένου λειτουργεί αντιστικτικά με την Αλκμήνη, υπογραμμίζοντας με σθένος τα καίρια σημεία. Το βιντεοσκοπημένο υλικό (οι φωτογραφίες του Γιώργου Σταματάκη) που παίζει σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της παράστασης είναι πολύ δυνατό, νηματοδοτώντας μια άηχη, επώδυνη κραυγή βοήθειας.
Η Αλκμήνη μας μετέφερε όλη εκείνη την οδύνη αλλά και την ελπίδα που αποπνέουν τα ερωτικά φτεροκοπήματα, ο μάγος έρωτας αλλά και η ίδια η ουσία της αγάπης∙ η ολοκλήρωση της προβολής μας γέμισε συναισθήματα ελπίδας, θαλπωρής και απαντοχής για κάτι καλύτερο – αλλά και τη χαρά που προσφέρει το «pocketmovies και Θέατρο» – και δεν είναι άλλη από την επανάληψη της προβολής!
Αφήσαμε τα συναισθήματά μας ελεύθερα να λικνιστούν στην απεραντοσύνη του σύμπαντος∙ κι ίσως, αν παρατηρήσουμε καλύτερα το σύμπαν μας, καταφέρουμε να εντοπίσουμε τον Άριστο, να λαμποκοπά σαν πράσινος ήλιος, σαν μια καρδιά που χτυπά μέσα στο χάος της απουσίας και την Αλκμήνη από εκεί ψηλά, να μας χαιρετά τρυφερά, γεμάτη ελπίδα, γεμάτη αγάπη και φως!
Πεντέλη, 13022021
Ταυτότητα της παράστασης
Συντελεστές:
Κείμενο-Σκηνοθεσία-Ερμηνεία: Στέλλα Μαρή
Σκηνογράφος & φωτογραφίες για την παράσταση, αρχιτέκτων, σκηνογράφος, σταθερός συνεργάτης της MINUS [two]: Γιώργος Σταματάκης
Ενδυματολόγος: Χαρά Κονταξάκη
Ηθοποιός ηχογραφημένου κειμένου: Δημήτρης Λεβίδης
Κοσμήματα (χειροποίητα): «ΝΤΟΡΙΤΑ’Σ»
Φωτογράφιση & βιντεοσκόπηση της παράστασης: Κώστας Βολιώτης
Επεξεργασία ήχου στο βιντεοσκοπημένο κείμενο: Δημήτρης Λεβίδης, Μιχάλης Μαρουλής
Προωθητικό animation: Βαγγέλης Καραδήμας για λογαριασμό της vktoons
Προβολή-Επικοινωνία: Νατάσα Παππά
Παραγωγή: MINUS [two]-Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία
Ο Πλανήτης έδωσε το παρών:
Studio Κυψέλης, vacuum center of performing arts – Χαλάνδρι, «Θέατρο Φλέμινγκ»- Θεσσαλονίκη, YouCA (you create art) – Xανιά, Θεατρικό Εργαστήρι POCKEtFLAT (Αθήνα). Να σημειώσουμε ότι μετά το Μάρτιο 2018 ακολουθήθηκε μια άλλη εκδοχή του Πλανήτη, (σε μια προσπάθεια περαιτέρω ερμηνευτικής δυσκολίας του μονολόγου), όπου απουσίαζε η προβολή των φωτογραφιών του Γιώργου Σταματάκη αλλά και το ηχογραφημενο κείμενο με τον Δημήτρη Λεβίδη, με ό,τι αλλαγές σήμαινε αυτό, σε ερμηνευτικό, σκηνοθετικό επίπεδο ή επίπεδο γραφής.
Ο Πλανήτης εκδόθηκε από τις εκδόσεις ΚΟΥΙΝΤΑ.
