Forever yours, ή π² – Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ, επιθυμίες αγάπης και αποχωρισμού συμπλέκονται και ερωτοτροπούν ηδονικά σε ανελέητα πάθη, χαϊδεύοντας γυμνά σώματα και μύθους, ορίζοντας τη ζωή τους σε τετραγωνισμένους κύκλους, αναζητώντας την αλήθεια του π², ενός παιχνιδιού που κείτεται ξεδιάντροπα σε ένα διπλό κρεββάτι.

Υποφέρει η θεατρική σκηνή να μένει βουβή, ασφυκτικά βουβή μέσα σε τόση θλίψη· υποφέρει κι ο άνθρωπος να στέκει μόνος, μακριά από το άρωμα και την αγκαλιά του σανιδιού, του βελούδου, των σκηνικών και των καθισμάτων, της χρυσόσκονης που λικνίζεται απαλά κάτω από το φως της ράμπας. Το βάρος της απώλειας και η απαντοχή της ελπίδας γέννησαν το pocketmovies της Στέλλας Μαρή ως αντίδραση στην πανδημία και την «απαγόρευση» του θεάτρου, όπως αναφέρει η ίδια· η αντίληψη των pocketmovies συνιστά έναν δίαυλο θεατρικής επικοινωνίας έργων δικών της που παρουσιάστηκαν στο παρελθόν σε διάφορες αθηναϊκές και μη σκηνές.

Όταν ο ουρανός ζήλεψε το φως (και το σκοτάδι) πανηγύρισε…δημιουργώντας ένα ποίημα πάνω στο ακατανόητο, ακατάληπτο και αινιγματικό πρόσωπο των ερωτικών σχέσεων, του αρσενικού και του θηλυκού, μιας αρχέγονης σχέσης που βουλιάζει στην τρομακτική λάβα ενός προπατορικού αμαρτήματος· ένα ατέρμονο παιχνίδι μπλεγμένο σε μια φαντασιακή εικόνα, όπου πάνω της αναβοσβήνει μοιραία και ειρωνικά μια φράση, forever yours, ή π².

Από τις αριστοφανικές Όρνιθες έως τον Αρχιμήδη ο τετραγωνισμός του κύκλου συνιστούσε μια ανέφικτη πιθανότητα, μια ατέρμονη προσπάθεια, ένα σισύφειο μαρτύριο. Η Στέλλα Μαρή δημιουργεί έναν καμβά, όπου το τέλος συνάντησε την αρχή σε μια αέναη κυκλική τροχιά αναπλάθοντας με τη σταθερά του Αρχιμήδη το άρρητο και υπερβατικό συνεχές της προαιώνιας Πτώσης.

Σύμφωνα με τη μαθηματική λογική, το π² είναι ένας άρρητος αριθμός, δηλαδή δεν εκφράζεται ακριβώς ως λόγος δύο ακεραίων, οπότε υπόκειται σε μια αέναη δεκαδική απεικόνιση· επιπλέον θεωρείται υπερβατικός αριθμός, που σημαίνει ότι είναι αδύνατο να λυθεί το πανάρχαιο πρόβλημα τετραγωνισμού του κύκλου.

Καθώς η γεωμετρία περιπλέκεται ηδονικά με τον έρωτα, δημιουργείται ένα τρίγωνο που ορίζεται από δύο άνδρες και μια γυναίκα, ένα τρίγωνο που αλλάζει διαρκώς μορφή, γίνεται σκαληνό, ορθογώνιο, ισοσκελές, σπανίως ισόπλευρο· πάνω στις πλευρές του τριγώνου πάλλονται άλλοτε τραγικά, άλλοτε απόκοσμα, ίσως και κωμικά, οι πολλαπλές σημασίες της ερωτικής σχέσης, τα πολλαπλά νοήματα που συγκλονίζουν την ψυχή μέσω των ερωτικών κραδασμών.

Μία γυναίκα, η «Γ» και δύο άνδρες, ο «Α1» και ο «Α2», ανώνυμοι μέσα στο πλήθος των ερωτευμένων που αφήνουν τα πάθη τους να περιδινούνται ανελέητα σε έναν χρόνο χωρίς όρια, μιλούν, συνομιλούν και ερωτοτροπούν και –  στην άκρη της σκηνής – ένα τέταρτο πρόσωπο που ορίζει, καθορίζει και εξοργίζει την ελπίδα, σαν μια αδυσώπητη μοίρα.

Την ώρα που τα ροδοπέταλα δραπέτευσαν από το λουλούδι, οι δείχτες του ρολογιού έχασαν το δρόμο, παρασύροντας στο φως του δειλινού εκείνο το ανατριχιαστικό, εκκωφαντικό χτύπο που σημαίνει κάτι αλλόκοτο· τίποτα αλλόκοτο ωστόσο δεν αγκαλιάζει το πάθος, καθώς το ερωτικό αίσθημα, συναίσθημα και ο πόθος χαϊδεύουν την αβάσταχτη λαχτάρα του ανθρώπου να αγαπηθεί.

Η σκηνοθετική οπτική της Στέλλας Μαρή μετουσιώνει σε βίωμα και μέθεξη τα διάφανα χαμόγελα της (κάθε) ερωτικής κλίνης· κεντά ευφάνταστα και νοσταλγικά, οργισμένα και ερωτικά, ολέθρια και συγκλονιστικά με βαθύ ποιητικό φως κάθε μύχια, ενδόμυχη και μυστικά κρυμμένη πτυχή του ερωτικού πάθους.

Ως εκ τούτου, η σκηνοθέτης δημιουργεί ένα ενσυναισθητικά ολιστικό υφάδι, φωτίζοντας ευφυώς και με βαθιά ευαισθησία κάθε σημασία που στιγματίζει την εκάστοτε εναλλαγή συναισθήματος· μέσω της χρήσης των πολυμέσων, εντείνεται η δύναμη του μηνύματος και της αίσθησης, της απώλειας και του κενού καθώς οι λέξεις γράφονται και σβήνουν, αφήνοντας πίσω τους ορφάνια, σήψη και στιγμές μικρού θανάτου.

Η σκηνοθεσία αξιοποιεί περίτεχνα την αντίληψη του τριγώνου, καθώς οι κινήσεις των ηθοποιών ορίζονται σε τριγωνική διάταξη, διαφοροποιώντας τις κορυφές του σχήματος, αναδεικνύοντας τις συναισθηματικές αλλαγές των ερωτευμένων· εγωισμός, οργή, μετάνοια, φόβος, παράκληση, απώλεια, νοσταλγία, οδύνη, αλαζονεία, σαρκασμός, φθόνος, λαγνεία και ερωτική απληστία ορίζουν το παιχνίδι και κινούν τα νήματα των προσώπων που μέσω ενός άηχου ουρλιαχτού σφαδάζουν να υποτάξουν τα βαριά τους συναισθήματα.

Τα τρία πρόσωπα, που στην ουσία, ενσωματώνουν το συλλογικό (και ερωτικό) είναι, βιώνουν καταστάσεις, δοκιμάζουν αισθήσεις, νιώθουν βαθιά και ανελέητα· τα τρία πρόσωπα καίγονται στη δική τους κόλαση, απορρίπτουν με σαρκασμό και περιφρόνηση, αμφισβητούν σχέσεις, γάμους, δεσμούς πετώντας από πάνω τους με μίσος τα μιασμένα λευκά στέφανα που τους τυφλώνουν.

Ωστόσο, όταν το τέλος συνάντησε την αρχή και η πληγή έγινε χαρά την ώρα που η σκιά έγινε σώμα, η ζωή πάντοτε βρίσκει λόγους και τρόπους να συνεχίζεται, κλείνοντας με αγάπη τα παιδιά της στη δική της αγκαλιά· έτσι, το βίωμα και η μέθεξη, τελικά, απλώνονται στο συλλογικό είναι μέσα από την επαφή με το κοινό, ταράσσοντας τα ύδατα και τα αισθήματα προς μια ερωτική αυτεπίγνωση. Η σκηνοθετική τοποθέτηση μέσω του concept «θέατρο μέσα στο θέατρο» οδηγεί το κοινό να αγκαλιάσει τις αρετές και τις κακίες της ερωτικής επιθυμίας και λαχτάρας,  διαμορφώνοντας απολήξεις, θέσεις και αντιθέσεις που παίρνουν σάρκα και οστά στο εσώψυχο του συλλογικού είναι με διάφορους ονειρικούς και ανελέητους τρόπους.

Τα τρία πρόσωπα, των οποίων η διανομή έχει γίνει με ευφυή ισορροπία, συντελούν στην ανάδειξη της σκηνοθετικής οπτικής και της συγγραφικής διάνοιας. Η Στέλλα Μαρή, άλλοτε νοσταλγική και ονειρική, άλλοτε εξοργισμένη και σαρκαστική, κυρίαρχη και ευάλωτη, δυναμική και αποφασιστική, αέρινη μέσα στο ρομαντικό ένδυμα μιας άλλης εποχής, επενδύει με ευαισθησία κάθε καμπή, απώλεια και όλεθρο, αφήνοντας να αναδυθεί η σκιά μιας ελπίδας.

Ο Γιώργος Λιβανός, ως «Α1», κινείται με άνεση και αυτοπεποίθηση, αναδεικνύοντας με δεινότητα τις μικρές, λεπτές πτυχές των συναισθημάτων, από την απόλυτη κυριαρχία, έως την ερωτική απογοήτευση και τον σαρκασμό. Ο πρόσφατα αδικοχαμένος Μιχάλης Κουκουλομάτης, ως «Α2», κυριαρχεί με τον λόγο του, τη σωστή άρθρωση και τον τονισμό, λειτουργώντας καταλυτικά σε μια παράσταση με περίπλοκα νοήματα.

Το κείμενο, συγγραφική δημιουργία της Στέλλας Μαρή, πέραν της άριστης χρήσης του λόγου, αποπνέει μια ποιητικότητα αέρινη, ευαίσθητη, βαθιά ουσιαστική, που νοηματοδοτεί διάπυρες στιγμές ονείρων και αναμνήσεων˙ η επιμέλεια της μουσικής συγκινεί και ενισχύει την ένταση των συναισθημάτων, ενώ ο φωτισμός, άλλοτε πράσινος, κόκκινος ή γαλάζιος φωτίζει ενίοτε απαλά, ενίοτε δυναμικά κάθε συναισθηματική τομή.

Μαθηματικά και έρωτας ενώνονται ηδονικά, καθώς οι δύο ακέραιοι αριθμοί, σαν δυο εραστές βουλιάζουν στο άρρητο της υπόστασής τους, αναζητώντας κάπου έναν ακριβή λόγο, ο οποίος αρνείται ανελέητα να τους  ορίσει˙ κι όμως, ζωντανά σπαράγματα ερωτικής απαντοχής ανασαλεύουν μέσα μας, άλλοτε τραγικά, άλλοτε μαγικά, μυθικά και σαγηνευτικά για να μας θυμίζουν μια θυσία κι έναν έρωτα αθάνατο, θυμάσαι κατάφερε να ακούσει ετούτη τη φορά         το αστείο που σε λάτρεψε κανένα χιούμορ, δυστυχώς…..Μη φεύγεις.

Λία Τσεκούρα,

Πεντέλη, 28012021.

• Τα κείμενα σε πλάγια γράμματα προέρχονται από την ποιητική συλλογή της Στέλλας Μαρή η Θυσία.
• Η παράσταση διατίθεται στο προσωπικό κανάλι της Στέλλας Μαρή (stella mari) και στο link: https://www.youtube.com/watch?v=QttKs0pD7yY