Αναζήτηση του χαμένου ρόδου, εκείνου του μικρού, αγαπημένου άνθους που χαϊδεύει ηδονικά τον έρωτα μιας ζωής και γίνεται φως, πορφύρα, ελπίδα μέσα στον ζόφο της ημέρας˙ και μετά έρχεται, τη βλέπεις να πλησιάζει και κλαις, από χαρά και από πένθος, αναζητώντας…αναζητώντας πάντα έναν βωμό, για μια κρυφή θυσία…
Έσβησαν τα φώτα στην αγαπημένη αίθουσα και ήρθε η κατάνυξη να αγκαλιάσει εκείνο το τόσο κρύο βράδυ του Φεβρουαρίου. Οι ανάσες κρύφτηκαν για να μην ενοχλήσουν την ψυχή εκείνων των γυναικών που, κρυμμένη χρόνια στο σπήλαιο του φόβου, ανασάλεψε˙ μάρτυρες εμείς, μπροστά στο δικό της μεγαλείο, σταθήκαμε εκεί, να την ακούσουμε, να την ερωτευτούμε.
Ως μεγάλη δασκάλα, η Στέλλα Μαρή, δημιουργός της ποιητικής συλλογής Θυσία, έπλεξε με ευφάνταστη έμπνευση τον μίτο ενός μύθου, ενός καταγωγικού μύθου, που ενώνει την ποίηση με το θέατρο, γεμίζοντας το σύμπαν της ψυχής μας με αναθυμιάσεις ζωής, φωτός, σκότους και πένθους που μέσα από τη μήνι ενός παντοτινού και ολέθριου έρωτα μας οδηγούν στην κάθαρση. Η Σ. Μαρή εποίησε στιγμές ζωής και τις έντυσε με αύρα αγαπητική κι ανθρώπινη, εικονοποίησε στοχασμούς και σπαράγματα ενός κόσμου τραγικού, με αγάπη, οδύνη, ερημιά και μένος˙ για να τις αναγεννήσει και να τις μετουσιώσει σε συγκλονιστική εμπειρία και γοητευτικό βίωμα αναζήτησης ενός ήχου που κουράστηκε να είναι στεκάμενος κούφιος.
H σκηνοθετική οπτική αναμοχλεύει τον ποιητικό λόγο, τον ζωντανεύει και τον ανασταίνει, τον καθιστά κυριολεκτικά βιωματικό˙ δημιουργείται έτσι μια αίσθηση που αναπόφευκτα αναδύεται ανατριχιαστικά καθώς η Σ. Μαρή, σε μια διάπυρη στιγμή, ιχνηλατεί ένα τριφυές υφάδι, αυτό της ποίησης, της σκηνοθεσίας και της ερμηνείας, υπό την έννοια ότι έχει βιώσει αρχικά το συναίσθημα, το οποίο αποτυπώνει σε ποιητικό λόγο και, τέλος, το εικονοποιεί.
Ως εκ τούτου, όσον αφορά τη μορφή, η Σ. Μαρή δημιουργεί μια performance (επιτέλεση, όπως αναφέρει η ίδια χαρακτηριστικά), όπου το σώμα και ο λόγος ερωτοτροπούν διαλογικά, σε ένα site specific δρώμενο στο POCKEtFLAT, με στοιχεία promenade performance˙ ως απότοκο, ο θεατής βουλιάζει σε μια μέθεξη όπου σώμα και ποιητικός λόγος βιώνουν, επικοινωνούν και αναδεικνύουν – μέσα από την έκθεση, τον διάλογο, τη σιωπή, την βλεμματική σύνδεση – αρχετυπικές και αρχέγονες αλληλουχίες αισθήσεων, παθών, προσδοκιών, σχέσεων, συγκρούσεων και προσωπικής πάλης με τον εαυτό σε μια αέναη αναζήτηση της λύτρωσης.
Το δρώμενο της Σ. Μαρή, «Θυσία – μια Ιστορία Αναζήτησης», είναι ένα επίτευγμα επαγγελματικής αρτιότητας, με σεβασμό και πίστη στην έννοια της θεατρικής υπόστασης και αναπαράστασης, στον ίδιο τον ποιητικό λόγο, που φέρνει στον νου τις απαρχές του ίδιου του θεάτρου ως μορφής˙ αυτό το επίτευγμα δεν θα ήταν εφικτό εάν η πίστη αυτή δεν είχε διαχυθεί δημιουργικά και κατανυκτικά στα πρόσωπα που προσέφεραν γενναιόδωρα το είναι τους στο σανίδι του εργαστηρίου Pocketflat. Οι Ελίνα Γεωργίλη, Ειρήνη Γκολέμη, Βέρα Κουτσιλαίου, Αγγελική Μπίνη, Ιωάννα Οικονόμου, Πόλα Πολλάλη, σαν έτοιμες από καιρό, σαν θαρραλέες, ψηλαφούν με δέος κάθε απαντοχή κάθαρσης, βιώνοντας με προσωπική μαγεία κάθε στιγμή του δρώμενου και του χαρίζουν την προσωπική τους αύρα με αγάπη, συνέπεια, δέος και ταύτιση.
Εικόνες γυναικών που γίνονται λόγος και λόγος που εικονοποιείται σε μια διαρκή αναγέννηση. Ποίηση, συγκρούσεις, σιωπές, αντεγκλήσεις, σχέσεις και ανατροπές, αναδύονται και συμβολοποιούν το είναι ενός άηχου ολέθρου, μίας κρυφής θυσίας∙ μαύρα ρούχα και ζόφος, επιβλητικός φωτισμός, πολύχρωμο το αδιέξοδο, κινήσεις του κορμιού που φτεροκοπά σα σκιά που γέλασε γέλιο που γκρέμισε το παράθυρο σκοτάδι, αναζητώντας την πόρτα, το φως που σε φοβίζει, και μιλά για ένα άγγιγμα που (σε) πονά, έχοντας στον νου τον φόβο της παράδοσης.
Εικόνες γυναικών και ανθρώπων, που βαριανασαίνουν για να επιβιώσουν και να δεχτούν κατανυκτικά την αυτεπίγνωση μέσα από μια προσωπική θυσία˙ είναι εκείνες, εμείς, όλοι μας, κάθε ψυχή που, εγκλωβισμένη στο σπήλαιο του φόβου, λαχταρά να αντικρύσει τη δική της αλήθεια – της δική της υπαρκτή ή ανύπαρκτη αλήθεια για να γλιτώσει από την ανυπαρξία.
Υπάρχει μια νύχτα για όλους, από την οποία θέλουμε να ξεφύγουμε, να ζήσουμε την ανατολή του πρωινού και να χαρούμε τον ήλιο, τη θαλπωρή μιας θαλερής στιγμής, που θέλουμε να την κρατήσουμε κοντά μας για πάντα. Η θυσία, μικρή ή μεγάλη, κρυφή ή φανερή είναι εδώ για να μας θυμίζει ότι κάπου υπάρχει μια Ιφιγένεια που βιώνει με μεγαλείο το δικό της αίσημον ήμαρ˙ μια Ιφιγένεια και μαζί χιλιάδες άλλοι αιχμάλωτοι μιας θυσίας που με βήματα βρώμικα έγραψαν στο χώμα δειλές ματιές έκλεψαν το Φως, έκλαψαν, (μη) φεύγεις κοιτάζεις, (δεν) άργησες κατάλαβες (;), αναζητώντας για πάντα μια επιΣτροφή.
Λία Τσεκούρα 01032020
