Η Κατερίνα Ευαγγελάτου σκηνοθετεί το έργο “The Doctor” του Robert Icke, ένα έργο ελεύθερα βασισμένο στο έργο Καθηγητής Μπερνάντι (1912) του Arthur Schnitzler. Σ΄ αυτό το πολυβραβευμένο θρίλερ ιδεών ερχόμαστε αντιμέτωποι με όλα τα ζητήματα που ταλανίζουν την σημερινή κοινωνία, βάζοντας μας να αναλογιστούμε που βρισκόμαστε και που τοποθετούμαστε εμείς, σε σχέση με το κάθε ένα απ΄ αυτά.
Όλα ξεκινούν όταν μια έφηβη μεταφέρεται σε κρίσιμη κατάσταση στο Ινστιτούτο Elizabeth, έπειτα από μια αυτοσχέδια έκτρωση. Η καθηγήτρια Ρουθ Γουλφ αρνείται την είσοδο ενός ιερέα στο θάλαμο του κοριτσιού, τηρώντας το πρωτόκολλο, καθώς δεν διαθέτει επαρκείς πληροφορίες για τις θρησκευτικές πεποιθήσεις της ασθενούς. Επιπροσθέτως προτάσσει σαν αιτιολογία της άρνησης εισόδου του ιερέα και την ψυχική κατάσταση της ασθενούς, διότι θεωρεί ότι μια τέτοια επίσκεψη θα διαταράξει την ηρεμία του κοριτσιού, το οποίο είναι θέμα λίγων λεπτών να αφήσει την τελευταία του πνοή.
Με αφορμή αυτή την απόφαση της γιατρού, ξεσπά ένα σκάνδαλο, το οποίο στην αρχή στην κλινική το αντιμετωπίζουν σαν ένα ήσσονος σημασίας γεγονός, που θα ξεχαστεί με τον καιρό, όμως στην πορεία παίρνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα οποία πλέον διαμορφώνουν και επηρεάζουν την κοινή γνώμη. Οι διαστρεβλώσεις των πραγματικών γεγονότων οδηγούν σε λανθασμένα συμπεράσματα και «ακυρώσεις» ανθρώπων. Όλοι έχουν άποψη για όλα και όλοι κρίνουν τους πάντες ως ειδήμονες. Πόσο εύκολα αποκαθηλώνουμε κάποιον, που μέχρι πρότινος είχε μια αξιόλογη πορεία με περγαμηνές, εξαιτίας μιας απόφασης με την οποία κάποιοι δεν συμφωνούν, γιατί θίγονται τα θρησκευτικά τους ιδεώδη.
Το γεγονός μεγεθύνεται, διογκώνεται και αρχίζει να παίρνει περίεργη τροπή. Ξαφνικά το πρόβλημα έχει μετατοπιστεί προς κάθε κατεύθυνση και όλοι ψάχνουν έναν «εχθρό», τον οποίο στην προκειμένη περίπτωση βρίσκουν στο πρόσωπο της γιατρού Γουλφ, η οποία εμμένει και στηρίζει την αρχική της θέση, που αφορά την αυτοδιαχείριση του σώματος και το δικαίωμα των γυναικών στην άμβλωση, θέση στην οποία αντιτίθεται η εκκλησία. Για άλλη μια φορά συναντάμε το δίπολο επιστήμης –εκκλησίας, που αυτή τη φορά έρχονται σε ρήξη λόγο του ότι η γιατρός τηρεί το νομικό πρωτόκολλο και απαγορεύει στην εκκλησία να πραγματοποιήσει ένα εθιμικό τελετουργικό, για το οποίο δεν υπάρχει η συγκατάθεση της ασθενούς. Παίζει άραγε ρόλο στην απόφαση της γιατρού, το γεγονός ότι η ίδια δεν είναι θρησκευόμενη; Σίγουρα από κάποιους αυτό χρησιμοποιήθηκε σαν επιχείρημα. Θα ήταν όμως τόσο έντονες οι αντιδράσεις αν η γιατρός ήταν πίστη και παρ΄ όλα αυτά έπαιρνε την ίδια απόφαση; Η εκκλησία κατηγόρησε τη γιατρό για κατάχρηση εξουσίας και εξάντληση κάθε αυστηρότητας. Την ίδια στιγμή όμως και η γιατρός κατηγόρησε την εκκλησία και την πολεμική της στάση απέναντι στις αμβλώσεις, ως υπαίτια για ότι συνέβη στην κοπέλα, καθώς αν εκείνη είχε απευθυνθεί σε μια νόμιμη κλινική για να διακόψει την κύηση, χωρίς ντροπή και ενοχές, δεν θα είχε χάσει τη ζωή της.
Όμως μόνο η γιατρός βρέθηκε υπόλογη κι έγινε βορά στους αντιπροσώπους διαφορετικών κοινωνικών ομάδων, οι οποίοι ξεκίνησαν μια ρητορική μίσους απέναντι στο πρόσωπο της, αφού βρέθηκε να κατηγορείται για ρατσισμό σε όλες τις εκφάνσεις του, την ίδια στιγμή που η ίδια είχε υποστεί έμφυλο ρατσισμό, από άνδρες υφισταμένους της, οι οποίοι εποφθαλμιούσαν τη θέση της και θεώρησαν την συγκεκριμένη συγκυρία, ως ευκαιρία ανέλιξης.
Το έργο αποτελεί μια ακτινογραφία της σημερινής κοινωνίας, στην οποία όλα είναι συγκεχυμένα. Η συγκρουσιακή διαλεκτική ανάμεσα στο συντηρητικό κατεστημένο και στις νέες (και κάποιες φορές παρωχημένες) έννοιες και αντιλήψεις, δεν έχει καταφέρει ακόμη να ισορροπήσει κάπου. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να υποβόσκει ένα κεκαλυμμένο μίσος κι ένας θυμός ανάμεσα στις διάφορες και ταυτόχρονα διαφορετικές κοινωνικές ομάδες, από τις οποίες κάποιες διεκδικούν περισσότερο χώρο και υψώνουν τη φωνή τους για να ακουστούν και κάποιες θεωρούν ότι τους υφαρπάζουν «τα κεκτημένα» τους.
Πολύ σημαντικό χώρο στο έργο, καταλαμβάνει και το θέμα της πολιτικής ορθότητας, για το οποίο στη συγχρονία μας γίνεται λόγος καθημερινά. Τίθενται πολύ σοβαρά ερωτήματα, σχετικά με το εάν σε κάποιες περιπτώσεις η πολιτική ορθότητα φτάνει στην υπερβολή και πλέον τείνει στη λογοκρισία. Έχουν άραγε (πλέον) κάποιες λέξεις τόση βαρύτητα ή εμείς τους την προσδίδουμε; Προσβάλλουμε ανθρώπους χρησιμοποιώντας «κάποιες» λέξεις ή κάποιοι περιμένουν να θυματοποιηθούν αρπάζοντας την ευκαιρία, με σκοπό να επιτεθούν οι ίδιοι στον απέναντι τους; Πόσο εύκολα τα κατάλοιπα τους παρελθόντος ανασύρονται και ωθούν καταπιεσμένους και κακοποιημένους ανθρώπους να γίνουν και οι ίδιοι εκφοβιστές;
Ένα πολυεπίπεδο εννοιολογικά έργο, το οποίο η σκηνοθέτιδα έχει αποδώσει με αριστοτεχνικό τρόπο. Μέσα σε ένα μινιμαλιστικό σκηνικό η κινηματογραφική απόδοση του έργου που προσιδιάζει σε στοπ καρέ, έχει γρήγορη ροή, κρατώντας έτσι τους θεατές προσηλωμένους και σε εγρήγορση να παρακολουθούν το θρίλερ που εκτυλίσσεται πάνω στη σκηνή.
Η υποκριτική δεινότητα της Στεφανίας Σουλιώτη στο ρόλο της γιατρού Ρουθ Γουλφ, συγκλονίζει και συγκινεί, καθώς ακολουθούμε όλη την πορεία της από την κορυφή προς την πτώση και την πλήρη κατάρρευση. Οι ερμηνείες όλων των ηθοποιών είναι υψηλού επιπέδου και η διανομή των ρόλων, αποτελεί ένα δύσκολο και ταυτόχρονα ιδιοφυές εγχείρημα, καθώς το θέμα των ταυτοτήτων είναι συνεχώς παρόν. Τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται…
Το “The Doctor” είναι ένα έργο πολυπρισματικό, που σίγουρα θα προβληματίσει και θα βάλει σε σκέψη τους θεατές. Πρόκειται για μία παράσταση άρτια δουλεμένη από κάθε άποψη, που ομολογουμένως αξίζει να παρακολουθήσει το θεατρόφιλο κοινό.
Ταυτότητα παράστασης:
Κείμενο: Robert Icke
Μετάφραση-σκηνοθεσία: Κατερίνα Ευαγγελάτου
Σκηνικό: Εύα Μανιδάκη
Μουσική Σύνθεση- Sound Design: Αλέξανδρος-Δράκος Κτιστάκης
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Σχεδιασμός βίντεο: Παντελής Μάκκας
Χειρίστης κάμερας: Χρήστος Κέκες
Φωτογραφίες promo: Έφη Γούση
Φωτογραφίες προγράμματος: Πηνελόπη Γερασίμου
Πρωταγωνιστούν:
Στεφανία Γουλιώτη
Νίκος Χατζόπουλος
Αμαλία Νίνου
Κίττυ Παϊτατζόγλου
Μαριάννα Δημητρίου
Aurora Marion
Λευτέρης Πολυχρόνης
Νίκη Σερέτη
Σταύρος Καλλιγάς
Αλίκη Ανδρειωμένου
Ζωή Ρηγοπούλου
Αμφί-θέατρο Σπύρου Ευαγγελάτου
Αγγελικής Χατζημιχάλη 15 & Αδριανού
