Ο ετήσιος κύκλος συναυλιών με τίτλο Rising Stars, που εγκαινιάστηκε το 1995 από τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Αιθουσών Συναυλιών (ECHO, European Concert Hall Organisation), δίνει την ευκαιρία σε επιλεγμένους νέους σολίστ από την Ευρώπη να εμφανιστούν σε σημαντικές αίθουσες της γηραιάς ηπείρου. Ο ίδιος οργανισμός προβαίνει παράλληλα σε παραγγελίες νέων έργων, που γράφονται από διακεκριμένους σύγχρονους συνθέτες προκειμένου να εκτελεστούν κατά τη διάρκεια του κύκλου.
Σημειώνουμε ότι στο παρελθόν, στην Αίθουσα Δημήτρης Μητρόπουλος του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών (ΜΜΑ), το οποίο είναι μέλος του ECHO, είχαμε παρακολουθήσει σειρά εμφανίσεων εκλεκτών νεαρών μουσικών, κάποιοι εκ των οποίων στη συνέχεια κατέκτησαν υψηλές θέσεις στο διεθνές μουσικό στερέωμα.
Πρόσφατα, μετά από διακοπή ορισμένων ετών, με χαρά διαπιστώσαμε ότι το ΜΜΑ, πάλι στην Αίθουσα Δημήτρης Μητρόπουλος, φιλοξένησε εκ νέου βραδιές του επιτυχημένου κύκλου. Ειδικότερα, μέσα σε διάστημα δύο ημερών, ακούσαμε τους βραβευμένους νέους σολίστ Johan Dalene, βιολί (18/2, βράδυ), Ben Goldschneider, κόρνο (19/2, απόγευμα) και Isata Kanneh–Mason, πιάνο (19/2, βράδυ). Και οι τρεις επέδειξαν ιδιαίτερες μουσικές δεξιότητες.
Ο Σουηδός Delane, που το 2019 κέρδισε το πρώτο βραβείο στον σημαντικό Διεθνή Διαγωνισμό Carl Nielsen (Carl Nielsen International Competition), ερμήνευσε με γνώση και εκφραστική αμεσότητα τη Σονάτα για βιολί αρ. 8, Op. 30/3, του Ludwig van Beethoven, ενώ με λεπτά ηχοχρώματα, ρυθμική ακρίβεια και γούστο εξερεύνησε στη συνέχεια τη Σονάτα για βιολί και πιάνο αρ. 2, Μ 77, του Maurice Ravel, όπως και τη Σονάτα για βιολί και πιάνο αρ. 2, Op. 94a, του Sergei Prokofiev. Το πρόγραμμά του συμπλήρωσαν προσεγμένες αναγνώσεις του έργου με τίτλο Companion για σόλο βιολί της σύγχρονης Σουηδέζας συνθέτριας Tebogo Monnakgotla, τα Πρελούδια για βιολί και πιάνο αρ. 3, 4 και 8 της σύγχρονης Αμερικανίδας συνθέτριας Lera Auerbach και η Romance από τα 4 Κομμάτια για βιολί και πιάνο, Op. 78 του Jean Sibelius. Στο πιάνο συνόδευσε η προσεκτική και μουσικά ικανή Nicola Eimer.
Το απόγευμα της επομένης μέρας, δυστυχώς σε μία περίπου άδεια αίθουσα (δύο συναυλίες η μία μετά την άλλη, την ίδια μέρα, μάλλον δεν ήταν καλή ιδέα) ακούσαμε τον Βρετανό Goldschneider, που ασφαλώς ανήκει στους αρτιότερους κορνίστες της γενιάς του και που έχει συμπράξει με κορυφαίους μουσικούς της εποχής μας όπως οι Daniel Barenboim και Martha Argerich. Ο λαμπερός και τονικά σωστός ήχος του, σε συνδυασμό με την υψηλή μουσική του σκέψη, συνέδραμαν σε θαυμάσια λαξευμένες ερμηνείες έργων των Ludwig van Beethoven (Σονάτα για κόρνο, Op. 17), Mark Simpson (Nachtstϋck), Robert Schumannn (Adagio και Allegro, Op. 70) και Jane Vignery (Σονάτα για κόρνο και πιάνο, Op. 7). Ας μας επιτραπεί να ξεχωρίσουμε την εκτέλεση της υπέροχης παρτιτούρας της Βελγίδας Vignery, ολοκληρωμένης στις αρχές της δεκαετίας του 1940, που ανήκει στα πιο καλογραμμένα και εκφραστικά της έργα και που αποκρυπτογραφήθηκε εδώ με την περίσσεια ευαισθησία και αφιέρωση. O Ιταλός πιανίστας Giuseppe Guarrera πρόσφερε στον Goldschneider μία συνοδεία ισάξιων υψηλών ποιοτήτων όσο και τεχνικά άμεμπτη. Πολύ θα θέλαμε να τον ξανακούγαμε στην Αθήνα, ίσως σε ένα δικό του ρεσιτάλ ή σύμπραξη με ορχήστρα.
Το βράδυ της ίδιας ημέρας και τούτη φορά –ευτυχώς- σε μία γεμάτη αίθουσα Δημήτρης Μητρόπουλος, ακούσαμε την ήδη διαπρεπή Βρετανίδα πιανίστα Kanneh–Mason, αδελφή του διάσημου νεαρού βιολοντσελίστα Sheku Kanneh–Mason που ηχογραφεί, όπως και ο αδελφός της, για τη περιώνυμη δισκογραφική εταιρεία Decca. Η καθαρή όσο και ευθύβολη μουσική της σκέψη, όπως και η δακτυλική της ευχέρεια, αναδύθηκαν στην επιφάνεια κατά τη διάρκεια των έργων που σχημάτισαν το ενδιαφέρον πρόγραμμά της: Wolfgang Amadeus Mozart, Σονάτα για πιάνο αρ. 14, KV 457, Sofia Gubaidulina, Chaconne, Sergei Rachmaninov, Études-tableaux, Op. 39, αρ. 1, 2, 4, 5 και 6, Eleanor Alberga, Cwicseolfor, και Frédéric Chopin, Μπαλάντα αρ. 2, Op. 38.
Στο τελευταίο έργο, του Chopin, δεν θα κρύψουμε ότι αναζητήσαμε περισσότερο φωτισμό της ποιητικής διάστασης, τόσο σημαντικού στοιχείου στις σελίδες αυτού του μεγάλου αισθαντικού μουσουργού· ωστόσο, η καλλίτεχνις διαθέτει τα εφόδια για να συνεχίσει τη μουσική της εξέλιξη και εξερεύνηση, ενώ δεν αμφιβάλουμε ότι θα εξακολουθεί να εντυπωσιάζει το κοινό της κατά τα χρόνια που έπονται. Εκτός προγράμματος, η ίδια χάρισε με ιδιαίτερη προσοχή στην ανάδειξη του χαρακτηριστικού jazzy ύφους, το Πρελούδιο αρ. 1 του George Gershwin.
