Σήμερα, με κύριο αρχιμουσικό της τον Φινλανδό Esa-Pekka Salonen, η Philharmonia θριαμβεύει διεθνώς και αναγνωρίζεται ως μια από τις διασημότερες ορχήστρες της Ευρώπης. Εμφανίζεται σε τακτική βάση στο Royal Festival Hall του Λονδίνου και συνεχίζοντας το όραμα του ιδρυτή της, πραγματοποιεί πολλές ηχογραφήσεις. Έχει δώσει πολλές συναυλίες στη χώρα μας, με μεγάλη επιτυχία.
Η πιο πρόσφατη αθηναϊκή της επίσκεψη, έλαβε χώρα στις 15/12, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Επικεφαλής της ήταν ο Αμερικανός αρχιμουσικός Lorin Maazel, που από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 και μέχρι σήμερα συνεργάζεται σε σταθερή βάση με την ορχήστρα.
Δύο πολυαγαπημένα έργα κάλυψαν το πρόγραμμα της βραδιάς: η Συμφωνία αρ. 6, Op. 74, Παθητική, του Piotr Ilyich Tchaikovsky και η Συμφωνία αρ. 2, Op. 73, του Johannes Brahms.
Κατά την εκτέλεση της Παθητικής, το έργο ολοκληρώθηκε τη χρονιά του θανάτου του συνθέτη της (1893), ο Maazel πέτυχε να φωτίσει το δραματικό και αγωνιώδες πνεύμα που διέπει το τόσο αυτοβιογραφικό αυτό αριστούργημα. Προσεκτικά και επιλέγοντας κατάλληλες αργές ταχύτητες έκτισε τις μεγάλες παραγράφους του πρώτου μέρους, Adagio-Allegro non troppo, υπογραμμίζοντας πάντα την τραγικότητα των συναισθημάτων που περιέχονται σε αυτό. Το δεύτερο μέρος, Allegro con grazia, αποδόθηκε με φινέτσα (ο ρυθμός του βαλς ξεχωρίζει εδώ). Το τρίτο μέρος, Allegro molto vivace, κέρδισε σε ένταση και οι στιγμές έντονης αισιοδοξίας, που κλιμακώνονται στις τελευταίες σελίδες, ερμηνεύτηκαν με ζέση και ενθουσιασμό. Το καταληκτικό μέρος, Finale: Adagio lamentoso-Andante, που περιέχει μουσική ζοφερή και μας δίνει μια έντονη γεύση του θανάτου, τον οποίον δεν θα αργούσε να συναντήσει ο Tchaikovsky, κέρδισε σε δραματικό πάθος, απόγνωση και τραγικό μυστήριο. Η Philharmonia κέρδισε τις εντυπώσεις με τον εκφραστικά πλούσια και αναλυτική απόδοσή της. Ξεχωρίσαμε την έξοχη ομάδα των εγχόρδων, που θέρμαιναν καρδιές με τον βελούδινο και στρογγυλό ήχο τους, και με την ομάδα των πνευστών, που διακρίθηκαν για τον καθαρό και (σχεδόν πάντα) τονικά ακριβή ήχο τους.
Η Συμφωνία του Brahms, που ολοκληρώθηκε κατά τους καλοκαιρινούς μήνες του 1877, βρήκε στο πρόσωπο του Maazel έναν απολύτως έμπειρο ερμηνευτή, που γνωρίζει καλά το ύφος του συνθέτη. H αισιόδοξη και μάλλον χαρούμενη διάθεση του έργου, το ποιμενικό αίσθημα και η στιβαρή δομή των μερών της παρτιτούρας, αναδείχθηκαν με επιτυχία. Εκτιμήσαμε τη θαυμάσια ηχοχρωματική παλέτα της ορχήστρας και το ιδιαίτερο ενδιαφέρον με το οποίο σχημάτιζε τις χαρακτηριστικά εκτενείς λυρικές μπραμσιανές φράσεις. Η τάση του Maazel, σε αρκετές στιγμές, να κρατάει πίσω και στη συνέχεια να απελευθερώνει το tempo, τελικά δεν στάθηκε εμπόδιο για τη σωστή ροή της μουσικής.
Εκτός προγράμματος λάβαμε –αναμενόμενο encore- μια σπινθηροβόλα και δεξιοτεχνική ανάγνωση του Ουγγρικού Χορού αρ. 1, του ίδιου συνθέτη.
http://kritikimousikis.blogspot.gr/
Παρασκευή, 28 Δεκεμβρίου 2012
