Το Wigmore Hall του Λονδίνου, επί της οδού Wigmore 36, αποτελεί μια από τις διασημότερες αίθουσες μουσικής δωματίου του κόσμου, με υποδειγματική ακουστική και αρχιτεκτονική αισθητική. Στην αίθουσα αυτή, που ολοκληρώθηκε το 1901 (αρχικά ονομαζόταν Bechstein Hall), έχουν εμφανιστεί περίπου όλα τα ηχηρά ονόματα της λόγιας μουσικής, από τους παλαιότερους Camille Saint-Saëns, Max Reger, Feruccio Busoni, Francis Poulenc, Artur Schnabel και Benjamin Britten, για να αναφέρουμε μόνο μερικά από τα χιλιάδες ηχηρά ονόματα, μέχρι τους μεγαλύτερους ερμηνευτές της σύγχρονης εποχής.
Κάθε παρακολούθηση συναυλίας ή ρεσιτάλ σε αυτή την αίθουσα, αποτελεί υπέροχη εμπειρία, καθώς η ενέργεια του χώρου είναι ιδιαίτερη, γεγονός που εμπνέει τόσο τον καλλιτέχνη όσο και τον τυχερό ακροατή.
Κατά το τελευταίο μας ταξίδι στο Λονδίνο, στις 20/2, στον θρυλικό αυτόν χώρο ακούσαμε συναυλία του πολυηχογραφημένου και αγαπημένου φωνητικού και οργανικού συνόλου «The Sixteen» (έτος ίδρυσης 1977), υπό την διεύθυνση του ιδρυτή και μόνιμου αρχιμουσικού του, Harry Christophers, το οποίο συνέπραττε με το σύνολο Fretwork (έτος ίδρυσης 1986), αποτελούμενο αποκλειστικά από βιόλες da gamba (πέντε σταθεροί μουσικοί). Το Fretwork ερμηνεύει μουσική από τις αρχές του 16ου αιώνα μέχρι και έργα που έχουν γραφεί στις μέρες μας. Τα δύο αυτά σύνολα έχουν έδρα τους την Αγγλία.
Το μεγαλύτερο μέρος του προγράμματος καλύφθηκε από τις επτά καντάτες με γενικό τίτλο, Membra Jesu Nostri (Τα Μέλη του Ιησού μας), BuxWV 75, που γράφτηκαν το 1680 από τον σημαντικό Γερμανό συνθέτη της εποχής μπαρόκ, Dietrich Buxtehude (1637-1707) και αφιερώθηκε στον Gustaf Düben (1628-1690), Σουηδό οργανίστα, συνθέτη και αρχιμουσικό της Βασιλικής Σουηδικής Αυλικής Ορχήστρας. Θα σημειώσουμε ότι ο Christophers και το σύνολό του έχουν προσφέρει μια από τις αρτιότερες ηχογραφημένες ερμηνείες του έργου (Coro-COR16082).
Οι τρεις πρώτες ακούστηκαν στο πρώτο μέρος της συναυλίας, ενώ οι υπόλοιπες τέσσερις, στο δεύτερο.
Στα έξι μέρη της κάθε καντάτας, οι οποίες αναφέρονται σε ένα διαφορετικό μέρος του σώματος του Χριστού, ο Christophers και το σύνολό του πέτυχαν να φωτίσουν την πνευματικότητα, την απέραντη μελαγχολία, την ρητορική μεγαλοπρέπεια και τον στοχασμό της γραφής. Επίσης, κατάφεραν να αναδείξουν με προσοχή την υπέροχη μελοποίηση των βιβλικών κειμένων από τον Buxtehude, χωρίς να παραβλέπουν την συγκινητική ποιητική έκφραση και την εξαιρετική ρυθμική ποικιλία των διαφορετικών μερών των έργων. Πράγματι, οι φωνές και τα όργανα αυτού του σπάνιου συνόλου, έβρισκαν τις ιδανικές ηχητικές ισορροπίες μεταξύ τους. Οι σολίστ, Grace Davidson, σοπράνο, Katy Hill, σοπράνο, Daniel Collins, alto, Jeremy Budd, τενόρος, και Ben Davies, μπάσος, ξεχώρισαν με τις εύηχες φωνές τους και την ανεπιτήδευτη αμεσότητα της ωραίας τους έκφρασης.
Μετά από τις πρώτες δύο Καντάτες, την σκηνή κατέλαβε το οργανικό σύνολο Fretwork προσφέροντας μια ουσιώδη όσο και εκφραστική ερμηνεία δύο χορών, Paduana Dolorosa και Courante Dolorora, από τον κύκλο με γενικό τίτλο, Ludi musici (1621), του επίσης Γερμανού συνθέτη του μπαρόκ, Samuel Scheidt (1587-1654). Οι μουσικοί του συνόλου Fretwork συμμετείχαν στην de profundis ερμηνεία της Καντάτας αρ. 6, που αναφερόταν στην καρδιά του Ιησού.
Συνοψίζοντας, αναμφίβολα μια συναυλία υψηλής πνευματικότητας και συναισθηματικής έντασης.
