Ο Χρήστος Λαμπράκης (1934-2009) υπήρξε μορφή που επέδρασε όχι μόνο στα πολιτικά (ΔΟΛ, Βήμα – Νέα) αλλά και στα πολιτιστικά δρώμενα της χώρας μας, μια και υπήρξε ο οραματιστής και δημιουργός του Μεγάρου Μουσικής, που έγινε πραγματικότητα με την συνδρομή του Συλλόγου Φίλων της Μουσικής και του ζεύγους Τριάντη και κυρίως με την δική του προσωπική προσπάθεια. Τιμώντας τη μνήμη του ο Σύλλογος Φίλων της Μουσικής, στα 10 χρόνια από τον θάνατο του οργάνωσε Gala Όπερας, αφήνοντας κενή και φωτιζόμενη από προβολέα τη θέση του στον εξώστη, όπως προσφυώς το έθεσε στο άνοιγμα της βραδιάς ο τ. Ευρωβουλευτής και Δημοσιογράφος, στενός συνεργάτης του, από χρόνια διευθυντής του Οικονομικού Ταχυδρόμου, κ. Ιωάννης Μαρίνος, αναφερόμενος και δι’ ολίγων αλλά μεστών λόγων για τον εκλιπόντα.
Την βραδιά προσέφεραν αφιλοκερδώς λυρικοί καλλιτέχνες, μερικοί των οποίων είχαν τύχει της υποτροφίας «Μαρία Κάλλας», που δημιούργησε ο Χρ. Λαμπράκης, όπως η υψίφωνος κ. Χριστίνα Πουλίτση. Συμμετείχε επίσης ο τενόρος κ. Γιάννης Χριστόπουλος, οι βαρύτονοι κ. Χριστόφορος Σταμπόγλης και κ. Δημήτρης Πλατανιάς και η υψίφωνος, μέτζο σοπράνο κ. Άρτεμις Μπόγρη. Τους συνόδευσε η Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ με μαέστρο τον κ. Νίκο Αθηναίο.
Η συναυλία άρχισε με την εισαγωγή από την όπερα «La forza del Destino», του Giuseppe Verdi (1813-1901). Ο αρχιμουσικός Αθηναίος διηύθυνε με μεγάλη άνεση και χωρίς μπαγκέτα την ορχήστρα, η οποία στο πρώτο αυτό άκουσμα του βασικού δυσοίωνου μοτίβου της όπερας, ακούγονταν λίγο «σκληρά» στα πνευστά.
Η Α. Μπόγρη με τον Γ. Χριστόπουλο αποτέλεσαν μια ευχάριστη παρουσία. Ειδικότερη η Μπόγρη έχει «μέταλλο» στη φωνή της και στεκόταν σωστά και στις θέσεις a capella. Ο Γ. Χριστόπουλος έχει μελωδική φωνή, αλλά τα πνευστά στα forte τους τον κάλυπταν.
Το ντουέτο Σταμπόγλης-Χριστόπουλος είχε πολύ ενδιαφέρουσα μουσικοθεατρική κόντρα. Ο Σταμπόγλης διαθέτει πλούσιο υποκριτικό ταλέντο και παρέσυρε σε κίνηση και τον Χριστόπουλο στο «Obbligato, obbligato» από το «Ελιξίριο του Έρωτα» του Gaetano Donizetti (1797-1848).
Στην άρια της Αντζελίνας από την «Σταχτοπούτα» του Gioachino Rossini (1792-1868) η Μπόγρη έδειξε το ανάλογο χάρισμα σωστής τοποθέτησης και άνεσης σε κολορατούρες που είδαμε και στην πρώτη της εμφάνιση.
Στο ντουέτο Τζίντας-Ριγκολέτου από τον Rigoletto του Verdi, είχαμε την χαρά να δούμε για άλλη μια φορά και να απολαύσουμε αυτούς τους δυο φτασμένους πλέον σε διεθνή κλίμακα καλλιτέχνες. Την Χρ. Πουλίτση και τον Δημ. Πλατανιά. Η Πουλίτση έχει ήδη δείξει ότι με την επιμέλεια και την σκληρή δουλειά έχει φτάσει πολύ ψηλά στις φωνητικές της επιδόσεις. Ο Δημ. Πλατανιάς, εκτός από την κλασσική του υποκριτική μανιέρα έχει μια εξαιρετική φωνή για κάθε ρόλο βαρύτονου.
Ο Γιάννης Χριστόπουλος έδωσε με έμφαση και χρώμα την κλασσική και για όλους αγαπημένη άρια “La donna é mobile» από το Rigoletto (σημ. είναι γνωστό ότι ο Verdi, πιστεύοντας ότι η άρια αυτή θα γινόταν must δεν έδωσε την παρτιτούρα, παρά μόνο προ της ενάρξεως της πρώτης παρουσίασης της όπερας για να μην αντιγραφεί!).
Το κουαρτέτο με Πουλίτση, Μπόγρη, Χριστόπουλο και Πλατανιά «Bella figlia dell’ amore», έγινε και όπως ήταν φυσικό αντικείμενο θερμού χειροκροτήματος από το ακροατήριο.
Μετά το διάλειμμα η ορχήστρα με πολύ καλό ήχο και αισθαντικότητα έπαιξε το intermezzo από την όπερα Cavalleria Rusticana του Ρietro Mascagni (1863-1945).
Ο Χρ. Σταμπόγλης στην άρια “Ella giammai m’ amo” από τον Don Carlo του Verdi, μάς έδωσε την ευκαιρία να τον θαυμάσουμε καθώς η φωνή του ακουγόταν με το σόλο τσέλο σε υπέροχο συνδυασμό.
Η Χρ. Πουλίτση με απαστράπτουσα κόκκινη εντυπωσιακή τουαλέτα, έδειξε όλα της τα φωνητικά χαρίσματα στην άρια της Βιολέτας από την Traviata, Verdi “E strano… Ah fors’ é lui… Sempre libera”.
Ο Δημ. Πλατανιάς με την γνωστή του φωνητική και εμφανισιακή πληθωρικότητα απέδωσε εξαιρετικά την άρια του Μάκβεθ από την Δ΄ πράξη (τι πόνο και τι φόβο έχει αυτή η άρια!)
Και η εκδήλωση έκλεισε με το «Σεξτέτο» από την Lucia di Lammermoor του Donizetti ερμηνευμένο από τους Πουλίτση, Μπόγρη, Πλατανιά, Σταμπόγλη και δύο τενόρους, τον Χριστόπουλο και τον πολλά υποσχόμενο νεαρό Διον. Μελογιαννίδη. Ήταν εξαιρετικό και οι λυρικοί καλλιτέχνες καταχειροκροτήθηκαν. Φύγαμε κατασυγκινημένοι βλέποντας ψηλά, άδειο το κάθισμα του Χρ. Λαμπράκη.
Ελπίζουμε να ακολουθήσουν κράτος και ιδιώτες το παράδειγμα και την προσπάθειά του ώστε να κρατηθεί πάντα το Μέγαρο ψηλά!
