Le Surréalisme, c’est la connaissance immediate du réel (René Magritte).
Η συμβολή του εμβληματικού Βέλγου ζωγράφου René Magritte (1898-1967) στη διαμόρφωση της τέχνης του 20ου αιώνα είναι ιδιαίτερα σημαντική. Βεβαίως, ο ίδιος υπήρξε μια από τις ηγετικές μορφές του λεγόμενου κινήματος του σουρεαλισμού ή υπερρεαλισμού, που έβλεπε τα πράγματα «πάνω από την πραγματικότητα», εμπνέοντας πολλούς συγχρόνους του αλλά και μεταγενεστέρους δημιουργούς.
Στις 13/5, στο φιλόξενο Θέατρο Άλφα.Ιδέα, που με σταθερή συνέπεια προτείνει προσεγμένες και καινοτόμες παραγωγές, παρακολουθήσαμε τη χορευτική παράσταση με τίτλο Four No Reason, την οποία υπέγραφαν η δραστήρια χορεύτρια, χορογράφος και καθηγήτρια χορού Νάντια Παλαιολόγου και η ομάδα της, New_ton Company.
Πηγή έμπνευσης της Παλαιολόγου υπήρξε η ξεχωριστή δημιουργική σκέψη και τα έργα του άμεσα αναγνωρίσιμου όσο και δημοφιλούς σε διαφορετικές γενιές Magritte. Τα λίγα και απλά αντικείμενα, ένας κομψός αρχαϊκού στυλ καναπές, ένα ξύλινο τραπέζι, ένα μοβ χαλί, ένα μαύρο καπέλο και ένα καλάθι με πράσινα μήλα, βρέθηκαν πάνω σε μια μαύρη και κατά τα άλλα άδεια σκηνή, δημιουργώντας την κατάλληλη βάση πάνω στην οποία κινήθηκαν οι τέσσερις ικανοί χορευτές Χαρά Βάκρινου, Νάντια Παλαιολόγου, Ελπίδα Σπύρου και Χρήστος Τζιάτζιος, τα πρόσωπα των οποίων, όπως και εκείνα των πινάκων του Magritte, ήταν καλυμμένα από υφασμάτινες κουκούλες. Είδαμε το πράσινο μήλο στο στόμα των χορευτών και τον χορευτή με μάσκα ψαριού, τόσο οικεία όσο και συμβολικά στοιχεία αντλημένα από τα έργα του ζωγράφου.
Τα γνωστά αινιγματικά και όλο μυστήριο χαρακτηριστικά των πινάκων ήρθαν με νόημα στην επιφάνεια μέσα από την άρτια δουλεμένη χορογραφία, τη μελετημένη κίνηση των ίδιων των χορευτών, τη γεμάτη επαναλαμβανόμενα ρυθμικά σχήματα και ποικίλα εφέ ηχητική επένδυση (επιμέλεια ήχου: Βασίλης και Μάριος Κλεφτάκης), όπως και χάρη στον κατάλληλο φωτισμό του Δημήτρη Κουτά.
Πρόκειται για μια εύστοχη σύζευξη της ιδιάζουσας σουρεαλιστικής μαγκριτικής σκέψης με την “απρόσωπη” ανθρώπινη κίνηση, που για πενήντα περίπου λεπτά, όσο δηλαδή διαρκεί η παράσταση, μεταφέρει τον θεατή σε μια άλλη διάσταση, στη σφαίρα του ονειρικού και του άχρονου.
Στο έντυπο μονόφυλλο που μας δόθηκε πριν από την παράσταση, διαβάσαμε ότι η πρώτη εκδοχή του four no reason επιλέχθηκε από το Φεστιβάλ Rabbitlab 1.0 και παρουσιάστηκε στο θέατρο Rabbithole τον Ιούνιο του 2017, ενώ ακολούθησαν και άλλες παρουσιάσεις, καθιστώντας το «work in progress». Ένα τέτοιο θέμα ασφαλώς δίνει το περιθώριο για πολλές εκδοχές και συνέχεια, όπως και τροφή για σκέψη στον θεατή του.
Δίχως άλλο, μία ενδιαφέρουσα δουλειά.
