Ομολογουμένως δεν είχα πρωτύτερα παρευρεθεί σε κάποιο ρεσιτάλ της κυρίας Λίλια Μπογιατζίεβα, παρά τις καλλιτεχνικές σχέσεις που διατηρεί με την Ελλάδα. Παράλειψή μου, καθώς η καλλιτέχνιδα ανήκει στο πάνθεον των μεγάλων ερμηνευτών. Ανήκει στη σχολή εκείνη η οποία μεσουράνησε μεταπολεμικά στην κεντρική Ευρώπη και μας προσέφερε σπουδαίες ερμηνείες, τις οποίες απολαύσαμε κυρίως μέσω ηχογραφημάτων και δευτερευόντως μέσα από εξαιρετικές συναυλίες στην αθηναϊκή πρωτεύουσα. Επιστρέφω ωστόσο στη χθεσινοβραδινή συναυλία, η ευσύνοπτη εισαγωγή της κας Νικολαΐδου επί της οποίας φρόντισε να προϊδεάσει τους αμύητους ακροατές για όσα θα ακολουθούσαν.
Στις 3/7, η κυρία Μπογιατζίεβα ερμήνευσε τα εσωστρεφή 6 κομμάτια έργο 118 του Johannes Brahms (1893), έργο του διεθνούς πιανιστικού ρεπερτορίου. Σίγουρη άρθρωση, λεπτότατες αποχρώσεις της δυναμικής, ρυθμική ακρίβεια, ισορροπημένη εκφραστικότητα. Συνέχισε με Frédéric Chopin: Improptu αρ. 2, έργο 36 (1838-39), Ballade αρ. 1, έργο 23 (1835—36), και Ballade αρ. 4, έργο 52 (1842)· στα έργα αυτά θαυμάσαμε έτι περαιτέρω την ακριβή δεξιοτεχνία της ερμηνεύτριας, από κοινού με ταιριαστή εκφραστικότητα· τα σοπενικά rubati της ήταν υποδειγματικά, η τεράστια παλέτα δυναμικών, επίσης. Το πρόγραμμα ολοκληρώθηκε με το έργο του Samuel Barber Excursions, έργο 20 (1944), στο οποίο η Μπογιατζίεβα ανέδειξε τα ρυθμικά της προσόντα –μέσα από πολυρρυθμίες και διαρκείς αντιχρονισμούς– την ακριβή της άρθρωση και τη σταθερότητα της χρονικής αγωγής της μέσα από διαρκώς εναλλασσόμενα ρυθμικά σχήματα.
Κάτι που επίσης φαίνεται να διακρίνει την καλλιτέχνιδα, εκτός από τη θαυμάσια από μνήμης εκτέλεση όλου του προγράμματος, είναι η δεξιοτεχνική, ενίοτε πολύ προσωπική, τεχνική του pedal· τεχνική που δομεί τις φράσεις χωρίς να δημιουργεί φόρτο αρμονικών και υποδεικνύει τις αναπνοές, χωρίς να διακόπτει τη ροή της μουσικής! Υποδειγματική ήταν επίσης η αισθητική διαφοροποίηση του ήχου και του συνόλου της ερμηνείας με βάση τη χρονική και υφολογική περίοδο έκαστου έργου.
Η κυρία Μπογιατζίεβα συνομίλησε βαθιά με το πιάνο ενώπιον του κοινού μέσα από τα έργα που ερμήνευσε. Ως προέκταση της υπόστασής της, σωματικής και πνευματικής, τα έργα ανασυστάθηκαν από τη σμίλη της, με μέριμνα για νότα προς νότα, ενώπιον των ακροατών. Το bis που προσέφερε, Chopin, Nocturne σε Ρε ύφεση μείζονα, έργο 27, αρ. 2 (1836), ήταν μία ακόμη αντάξια του λοιπού προγράμματος χειρονομία προς το ενθουσιασμένο κοινό.
