Από το Μωρίς Μπεζάρ, άκουσα για πρώτη φορά το όνομα κάποιου φέρελπι χορευτή ότι έγινε δεκτός στη σχολή «Ρούντρα». Αντώνης Φωνιαδάκης από τη Κρήτη, ξεκινούσε για το μεγάλο ταξίδι της επιτυχίας. Αργότερα τον συνάντησα στην Όπερα της Λυών σαν μέλος του μπαλέτου και παρακολούθησα την πρώτη του χορογραφική προσπάθεια εκεί. Αλματώδης η εξέλιξη του σαν χορευτή στα πιο ονομαστά χορευτικά σχήματα αρχικά και αργότερα σαν χορογράφου με τη δική του πιά ομάδα την «Αποτόσωμα», που είχαμε την ευκαιρία να δούμε στο Μέγαρο Μουσικής (αίθουσα Σκαλκώτα), στις 22/4/2015.

Μυστικοπαθής ο τίτλος του «Wisteria Maiden», όπως και το περιεχόμενο του έργου εμπνευσμένου από το Ιαπωνικό θέατρο Νο και Καμπούκι, μας μετέφερε κυριολεκτικά σ’ έναν κόσμο εξωπραγματικό όπου τίποτα δεν είναι δεδομένο και η μάσκα αποτελεί σύμβολο της μεταμόρφωσης. Εξαιρετικής τεχνικής εκπαίδευσης αεικίνητοι, οι οκτώ χορευτές και σε γυναικείους ρόλους όπως απαιτεί το παραδοσιακό Ιαπωνικό θέατρο, μας χάρισαν εικόνες μεγάλης έντασης και ποικιλίας. Θαυμαστό το ντουέτο των 2 χορευτών με γυναικείες φωτογραφίες στο πρόσωπο σαν μάσκες, μας παρέπεμψε σε κινησιολογικά στοιχεία της ανατολής όπως στις θεϊκές Απσάρες (χορεύτριες). Άλλοι χοροί με βεντάλιες ή με κρινολίνα σαν αμπαζούρ και πάνω απ’ όλα η συνεχής χορευτική ροή δίχως σταματημό ακολουθώντας τους μουσικούς ήχους του Julien Tarride, με εναλλασσόμενους χορευτές, χαρακτηριστικό στυλ του Φωνιαδάκη, έδωσαν το δικό του ιδιαίτερο συναρπαστικό ιδίωμα.

 Μίρκα Ψαροπούλου