Σίγουρα τα παραμύθια του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, γραμμένα πριν από δυο περίπου αιώνες, τροφοδότησαν με τις ιστορίες τους αρκετά από τα δημοφιλέστερα μπαλέτα, ανάμεσά τους απ’ τα πιο γνωστά, “Τα Κόκκινα παπούτσια” και ένα από τα σημαντικότερα στο μπαλετικό ρεπερτόριο την “Βασίλισσα του χιονιού”, που θαυμάσαμε αυτές τις μέρες στην κατάμεστη αίθουσα Τριάντη του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών.
Χωρισμένη σε επτά εικόνες η ιστορία μας ταξιδεύει μαζί με την νεαρή Γκέρντα σε διάφορα εξωτικά μέρη σε αναζήτηση του φίλου της Κάϊ, που κρατά κλεισμένο η Βασίλισσα του Χιονιού στον Πύργο της από πάγο μαζί με τα κακόβουλα ξωτικά και τον μαγικό καθρέφτη. Εκείνο που σε κατακτά άμεσα στην παράσταση είναι η υπέροχη τεχνική των χορευτών. Μία τεχνική που καιρό είχαμε να δούμε, καθάρια κλασική, με διαυγή περιγράμματα, με χορεύτριες που μετά βίας οι pointes τους αγγίζουν το έδαφος, με χορευτές στιβαρούς όσο και κομψούς που ίπτανται πάνω απ’ την σκηνή σε άψογα “grand jeté”, θαυμαστές “cabrioles” και ενεργητικά “fouettés”.
Δικαίως η χορογράφος Ανικό Ρεχβιασβίλι, κρατά και την θέση της Διευθύντριας του Τμήματος Νεοκλασικής χορογραφίας στο Πανεπιστήμιο Πολιτισμού και Τεχνών της Ουκρανίας.
Την ονειρική διάθεση του Μπαλέτου ενίσχυσαν τα εξαιρετικής ομορφιάς σκηνικά του Στανισλάβ Πετρόφσκι, και τα κομψότατα κοστούμια της Νατάλια Κουτσέρια, κάτω από τους περίλαμπρους φωτισμούς του Ίγκορ Σαμαρέτε.
Όσο για την μουσική, πιστεύουμε ότι θα υπήρχε συμπαγέστερη ομοιογένεια αν, αντί για τις επιλογές από πέντε συνθέτες, Π.Ι.Τσαϊκόφσκι, Α. Λιάντοφ, Α. Ρουμπινστάϊν, Ε. Γκρήγκ, Ζ. Μασνέ, περιοριζόντουσαν σε έναν μόνο συνθέτη.
——————————————————————-
Ξαφνιαστήκαμε πολύ στην πρεμιέρα της Λυρικής στις 16/12, όταν, η “Ζιζέλ” ανοίγοντας την πόρτα του σπιτιού της , για να βγει στη σκηνή, είδαμε, αντί για τη Μαρία Κουσουνή που περιμέναμε , να εμφανίζεται μία γιαπωνέζα Ζιζέλ, που καθόλου δεν φανταζόμασταν. Προφανώς το λάθος δεν ήταν δικό της αλλά δικό μου, που δεν είχα ενημερωθεί. Όπως και νάχει η Μαγιού Τανιγκάϊτο, μπορεί να μην έκλεψε τις καρδιές μας σ’αυτό το ρόλο, έκανε όμως μία άριστη εμφάνιση από τεχνικής πλευράς, εκτός από 1-2 κάπως θορυβώδεις προσγειώσεις στη σκηνή. Μαζί της σαν Κόμης Άλμπρεχτ ο Νεοζηλανδός Τζόζεφ Σκέλτον, ανταποκρίθηκε επάξια στο ρόλο του, με την ωραία του εμφάνιση και την διαυγή κλασική του κατάρτιση. Όπως πάντα το μπαλέτο διέπρεψε.