Κλείνοντας 20 χρόνια συνεχούς παρουσίας και παρά τις οικονομικές αντιξοότητες το Φεστιβάλ Χορού της Καλαμάτας τα κατάφερε και πάλι, όχι μόνο να πραγματοποιήσει τις παραστάσεις του αλλά και να έχει αξιοθαύμαστη πληρότητα τέτοια που αρκετοί μείναν απ’ έξω. Και να σκεφτείς ότι οι περισσότεροι έρχονται απ’ την Αθήνα σ’ αυτόν τον καθιερωμένο πιά τόπο συνάντησης κάθε Ιούλιο.  Ας είναι καλά η Βίκυ Μαραγκοπούλου, η άξια διευθύντρια του Φεστιβάλ, που με την επιμονή της μια επαρχιακή ελληνική πόλη απέκτησε διεθνές κύρος και το πρώτο πανέμορφο Μέγαρο Χορού. Είναι καιρός η Καλαμάτα να την τιμήσει όπως της αξίζει.

Κύριο χαρακτηριστικό του φετινού προγράμματος ήταν μια δικαιολογημένη λιτότητα με 4 ξένες παρουσίες και 2 Ελληνικές. Και βέβαια τα συνοδευτικά σεμινάρια, εργαστήρια, εκθέσεις, προβολές κ.λπ. Από αυτά είδαμε τα 3 πρώτα με κορωνίδα το σπουδαίο Nederlands Dans Theater 2, σε μια πλατιά γκάμα τεσσάρων πολύμορφων έργων με κλασσική δομή σ’ ελεύθερη έκφραση. Στο «Gods & Dogs» (2008), ο ιδιοφυής Τσέχος, και για πολλά χρόνια διευθυντής του NDT, Γίρζι Κύλιαν, περικλείει το νόημα μιας στιγμιαίας  μεταβατικής κατάστασης στη γεμάτη ποιητικότητα και ομορφιά χορευτική διελκυστίνδα που αιωρείται αναποφάσιστη προς τα πού θα κλίνει. Οι υπέροχες κινητικές φόρμες εναρμονίστηκαν κάτω από τη μαγεία της μουσικής του Dirk Hanbrich  και του κουαρτέτου εγχόρδων έργο 18 του Λ.Β. Μπετόβεν.

Η γοητευτική χορογραφία «Shutters Shut» (2003) των Sol Leon & Paul Lightfoot, σε κινητική απεικόνιση του ποιήματος της Γερτούδης Στάιν «If I told Him. A Completed portrait of Picasso» (1923), σε μαγνητοφωνημένη απαγγελία της ίδιας, κυριολεκτικά μας σαγήνεψε κι ας κράτησε μόνο 4 λεπτά. Οι ίδιοι χαρισματικοί χορογράφοι παρουσίασαν και το «Subject to Change» (2003), Εμπνέονται από το «Ο Θάνατος και η Κόρη» του Φραντς Σούμπερτ, για να αποδώσουν με πειστικότητα τις συναισθηματικές καταστάσεις του ανθρώπου στο πλησίασμα του θανάτου. Ξάφνιασμα και απελπισία αρχικά. Εγκατάλειψη κι αποδοχή σε δεύτερο στάδιο.

Με τη διεισδυτική ματιά του ν’ ανακαλύψει στοιχεία επιτήδευσης -συχνό φαινόμενο- στο χορό, ο Alexander Ekman δημιουργεί το «Cacti» (2010), με σκωπτική και ιλαρή διάθεση κινώντας επιδέξια μεγάλο αριθμό χορευτών που υπακούουν στις συναρπαστικές μουσικές συνθέσεις των Χάιντ, Μπετόβεν, Σούμπερτ. Θαυμάσαμε τη δεξιοτεχνία των φωτισμών του Tom Visser.