«Η Λίμνη των Κύκνων» της Dada Masilο
Το είδαμε κι αυτό, αν και δεν το καλοείδαμε από την 17η σειρά του θεάτρου της Πειραιώς 260, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Μαύρους κύκνους, κατάμαυρους, όχι μόνο σε κοστούμια, που μερικά διανθίζονταν με κάποιους χρωματισμούς, αλλά και κάτω από τα ‘tutu’ που φορούσαν ανεξαιρέτως φύλου και οι δώδεκα χορευτές μιας και όλοι προέρχονταν από τους γηγενείς της Νοτίου Αφρικής.
Με επικεφαλής την Ντάντα Μαζίλο, υπεύθυνη και για την ιδιάζουσα χορογραφία της Λίμνης των κύκνων, οι ξυπόλυτοι αλλά με θαυμαστά releves κύκνοι, επιδόθηκαν σ’ ένα ξέφρενο χορό ανάμικτο με δεξιοτεχνικότατους μπαλετικούς βηματισμούς και ταχύτατες ανακυκλώσεις της λεκάνης, κατάλοιπο των τοπικών αφρικανικών χορών. Βέβαια τίποτα δεν έμεινε απείραχτο. Τη μουσική του Πιότρ Ίλιτς Τσαϊκόφσκι διαδέχτηκαν κομμάτια των Στηβ Ράιχ, ‘Αρβο Περτ κ.α. και κάποια στιγμή ακόμα και ‘ο Θάνατος του κύκνου’ του Καμίγ Σεν Σανς.
Όσο για την Ιστορία εκεί τα πράγματα μπερδεύονται περισσότερο. Ο πριγκηπας Ζίγκφριντ, ερωτεύεται μεν την Οντέτ, αλλά κάποια στιγμή αισθάνεται σφοδρή ερωτική έλξη και για τον Οντίλ. (όχι δεν είναι τυπογραφικό λάθος). Η Ντάντα Μαζίλο διασκεδάζει τελικά με το να μας ξαφνιάζει!
«Αρκαδια» Του Κωνσταντινου Ρηγου
Θημηθήκαμε πάλι τον παλιό καλό Κωνσταντίνο Ρήγο, με την ομάδα του Οκτάνα. Εκείνον πιο έμπειρο μετά τα οκτώ χρόνια σιωπής και την ομάδα ανανεωμένη, στην καινούργια του χορογραφία «Αρκαδία» που παρουσίασε στις 16 -17 Ιουνίου στο θέατρο του Φεστιβάλ Αθηνών, Πειραιώς 260. Η ζοφερή εικόνα της θλίψης και της αποσύνθεσης, στο εύστοχο σκηνικό του ίδιου του Ρήγου, μας παραπέμπει άμεσα στην αγωνιώδη εποχή που ζούμε τώρα. Η σταδιακή εμφάνιση των 12 ικανότατων χορευτών, ανάμεσα τους κι ο εξαίρετος Τάσος Καραχάλιος, που αναπολούν περασμένες στιγμές του παρελθόντος και αναζητούν την «Αρκαδία», τον τόπο της ευδαιμονίας, μας μεταφέρει με τρόπο συγκλονιστικό την απέλπιδα πλέον προσπάθεια των ανθρώπων για ευτυχία και γαλήνη. Με έμπνευση αξιοζήλευτη ο Ρήγος έστησε έναν καθρέπτη μπροστά μας απεικονίζοντας την ασφυχτική πορεία της ζωής μας απ’ εδώ και πέρα, σταμπαρισμένους με τα ΑΜΚΑ και τα ΑΦΜ, που μας οδηγεί σε μια αργή προκαθορισμένη ψυχική νέκρωση. Ο «Γενναίος καινούριος κόσμος» του Άλντους Χάξλευ, μας περιμένει.
Όπως πάντα με τον Ρήγο, ευμελείς μουσικές συνθέσεις συνόδευαν τα δρώμενα των οποίων η άριστη διανομή και θεατρικότητα αποτέλεσαν άλλο ένα επίτευγμα του χορογράφου.