Δεν θα μπορούσαμε να έχουμε πολλές αξιώσεις φέτος από το Φεστιβάλ Αθηνών, στον τομέα του χορού (φαντάζομαι και γενικότερα), με όλο αυτό το αλαλούμ που προηγήθηκε.
Αποτέλεσμα δέκα μικρά σχήματα στην Πειραιώς 260, από τα οποία τα οκτώ φέρουν τον χαρακτηρισμό της περφόρμανς, ενώ παράλληλα τα επτά από τα δέκα διατηρούν την ελληνική ταυτότητα. Την ομάδα του Jan Martens, δεν την είδαμε τελικά γιατί αφού περιμέναμε έως τις 9.30 μ.μ. ξαφνικά από τα μεγάφωνα ανακοίνωσαν πως η παράσταση δεν θα δοθεί δίχως να δώσουν καμία άλλη εξήγηση (22/6).
Στις 2 Ιουλίου η Γεωργία Βαρδαρού με άλλες δύο χορεύτριες έναν χορευτή ανέλαβαν να μας εξηγήσουν χορευτικά στο «New Narratives», αυτά που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε με τον λόγο. Αρωγός σ΄ αυτήν την προσπάθεια στάθηκε ένας μουσικός συντροφιά με το συνθεσάιζερ, μια κιθάρα και μικρές κραυγές που έβγαζε μπροστά στο μικρόφωνο μπερδεύοντάς μας ακόμα περισσότερο. Έχουμε δει την Βαρβαρού σε πολύ καλύτερες στιγμές με εμπνευσμένες κινήσεις και σαφή μηνύματα.
Ένα καινούργιο όνομα (τουλάχιστον για μένα), στο προσκήνιο (12/7), της αλβανικής καταγωγής (όπως με πληροφορήσαν), Ερμίρα Γκόρο, συνδέθηκε ξαφνικά με αυτό μιας από τις σημαντικότερες χορεύτριες-χορογράφους του τόπου μας, την Αγγελική Στελλάτου. Η πρώτη ανέλαβε να χορογραφήσει για τη δεύτερη μια σόλο περφρόρμανς με την ονομασία «After Party». Σίγουρα δεν μας ήταν εύκολο να δεχτούμε τη χορεύτρια της Σχολής Καλών Τεχνών της 3ης Σεπτεμβρίου, της Μήδειας, και τόσων άλλων πιο πρόσφατων παραστάσεων όπως το «Μικρές ζωές ή το σώμα που κατοικώ», να λοξοδρομεί στο είδος αυτό θεάματος. Όμως, οφείλω να παραδεχτώ πως η γνήσια καλλιτεχνική φύση της Στελλάτου και σε σύμπνοια με τη χορογράφο κατάφερε να αναδείξει έναν πειστικό χαρακτήρα, της ώριμης γυναίκας που προβληματίζεται για τις επιπτώσεις της επερχόμενης φθοράς. Πάντα κομψή και εύκαμπτη σε όλες τις στιγμές της, άφησε για άλλη μια φορά το σπουδαίο στίγμα της στο ξετύλιγμα των επιτευγμάτων της.