Συγκλονιστική η παρουσίαση του έργου της Marlene Monteiro Freitas  “of ivory and flesh-statues also suffer” (από ελεφαντόδοντο και σάρκα-και τα αγάλματα υποφέρουν), στην Πειραιώς 260, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών (24-6-2018).

Οι χορευτές συμπεριλαμβανομένης και της χορογράφου Freitas, κινούμενοι με κολλημένα τα γόνατα και μικρά βηματάκια σαν σπαστικοί, εκτελούσαν πρωτόφαντες ευρηματικές πόζες ακολουθώντας αόρατες οδηγίες κι αλλάζοντας σχήματα κάθε φορά που, σαν διαταγή, ακουγόταν ένας βροντερός ήχος. Με κάποιο τρόπο η σκέψη μου πήγε στο «Γενναίε καινούργιε κόσμε» του Aldous Huxley, και τις κοινωνικές κατατάξεις της ανθρωπότητας.

Πειθήνιοι, αυτοματοποιημένοι, υπάκουες μαριονέτες, όλοι επιδόθηκαν με ακρίβεια και ενδόμυχο φόβο στην εκτέλεση των δοσμένων εντολών, προσφέροντας στους θεατές ένα ποικιλόμορφο θέαμα, όλο εκπλήξεις και εντυπωσιασμούς. Δεν έλειψαν και τα τραγούδια και η ζωντανή μουσική από τους “Cookie”, με τύμπανα και μεταλλικούς δίσκους καθώς και αφηγήσεις περίτεχνης αναγνωριστικότητας.

Εύστοχοι  οι φωτισμοί του Yannick Fouassier, υπεύθυνου και για τα λιτά σκηνικά, εμπλούτισαν τις άριστες εντυπώσεις με την ποικιλία τους. Ευφάνταστα και τα κοστούμια με κολλητά έως το γόνατο μπλε παντελόνια, μαύρο μπούστο και στολίδια.