Το Ωδείο Ηρώδου Αττικού φιλοξενεί από το 1955 το Φεστιβάλ Αθηνών έχοντας προσφέρει θρυλικές συναυλίες και παραστάσεις, τόσο όπερας όσο και θεάτρου. Καίτοι ο χαρακτήρας του έχει αλλάξει κατά την τελευταία δεκαετία και μολονότι ο αριθμός των συναυλιών κλασικής μουσικής δεν είναι ο ίδιος με εκείνον άλλων εποχών, ευτυχώς οι ποιοτικές μουσικές εκδηλώσεις εξακολουθούν να υπάρχουν και να γεμίζουν τις καρδιές των φιλόμουσων τόσο από την Αθήνα και την ελληνική περιφέρεια, όσο και των επισκεπτών από διάφορα μέρη του κόσμου, που παρακολουθούν τις δραστηριότητες του Φεστιβάλ.
Ελπιδοφόρο υπήρξε το γεγονός ότι οι συναυλίες που παρακολουθήσαμε φέτος ήταν γεμάτες κόσμο που κυριολεκτικά γέμισε ασφυκτικά της κερκίδες του Ηρωδείου.
Η συναυλία της Φιλαρμονικής Ορχήστρας του Λουξεμβούργου, υπό τη διεύθυνση του από το 2015 μουσικού διευθυντή της, Ισπανού αρχιμουσικού Gustavo Gimeno, και με σολίστ τη διάσημη Κινέζα πιανίστα Yuja Wang, που πραγματοποιήθηκε στις 17/6, υπήρξε μία από τις αρτιότερες του καλοκαιριού.
Το σύνολο ιδρύθηκε το 1933, ως ορχήστρα της Ραδιοφωνίας και της Τηλεόρασης του Λουξεμβούργου. Έχει πραγματοποιήσει σημαντικές συναυλίες και έχει συνεργαστεί με μεγάλους μαέστρους. Μουσικά ξεχωριστές υπήρξαν οι περίοδοι κατά τις οποίες το τιμόνι της κρατούσαν οι άξιοι μουσικοί διευθυντές της, Louis de Froment (1958-1980) και Emmanuel Krivine (2006-2015). Η τελευταία περίοδος με επικεφαλής της τον Gimeno έχει αποδειχθεί μέχρι τώρα εξίσου καρποφόρα.
Η συναυλία του Ηρωδείου άνοιξε με τη Συμφωνική Φαντασία, Op. 18, Η Τρικυμία (Буря Burya), του Piotr Ilyich Tchaikovsky, γραμμένη το 1873 και βασισμένη στο ομώνυμο έργο του William Shakespeare, συγγραφέα τον οποίον τόσο λάτρευε ο μουσουργός. Η ορχήστρα του Λουξεμβούργου, υπό την εκλεπτυσμένη διεύθυνση του Gimeno, έφερε στην επιφάνεια τις λεπτομέρειες της άρτια επεξεργασμένης και ενορχηστρωμένης παρτιτούρας. Τα στοιχεία της θάλασσας και το μεγάλο ερωτικό θέμα, όπως και οι ξαφνικές εναλλαγές δυναμικής, ερμηνεύτηκαν με προσοχή και συνέπεια.
Στη συνέχεια τη σκηνή κατέλαβε η αστραφτερή Wang, ντυμένη, όπως συνήθως, με τον δικό της ιδιαίτερο τρόπο, φορώντας ένα γαλάζιο-μαύρο πολύ κοντό φόρεμα. Η καλλιτέχνις έχει πετύχει να φέρει στη κλασική μουσική πολλούς νέους ανθρώπους χάρη στη νεανική όσο και μοντέρνα της αύρα όπως και, φυσικά, χάρη στο εκθαμβωτικό της ταλέντο. Για την αθηναϊκή της συναυλία επέλεξε να ερμηνεύσει δύο έργα για πιάνο και ορχήστρα.
Αρχικά έπαιξε τη δημοφιλέστατη Γαλάζια Ραψωδία (Rhapsody in Blue) του George Gershwin, γραμμένη το 1924 και ενορχηστρωμένη από τον Ferde Grofé. Η δεξιοτεχνική γραφή και τα χαρακτηριστικά jazz μουσικά στοιχεία βρήκαν την πιανίστα σε εξαιρετική φόρμα. Απολαμβάνοντας μία προσεγμένη συνοδεία από την ορχήστρα και τον μαέστρο, μπόρεσε με άνεση να ξεδιπλώσει την παρτιτούρα. Ξεχωρίσαμε το λαμπερό φραζάρισμα, τη ζηλευτή δακτυλική ευχέρεια, τις ζωηρές ταχύτητες που επέλεγε και τη μουσικότητά της.
Τα προαναφερθέντα χαρακτηριστικά ήρθαν στην επιφάνεια και κατά την εκτέλεση του Κοντσέρτου αρ. 2 για πιάνο και ορχήστρα, Op. 102, που ο Dmitri Shostakovich ολοκλήρωσε το 1957 και αφιέρωσε στον γιό του με αφορμή τα δέκατα ένατα γενέθλιά του. Η σολίστ, που φόρεσε ένα μακρύ λευκό φόρεμα για τούτη της την εμφάνιση, έφερε στην επιφάνεια την αίσθηση χαράς των δύο εξωτερικών μερών, που φέρουν την κοινή αγωγική ένδειξη, Allegro. Μάλιστα, στο τελευταίο μέρος τόνισε τους χορευτικούς ρυθμούς. Κατά το αργό μεσαίο μέρος, Andante, πέτυχε με νόημα να υπογραμμίσει τη ρομαντική μελαγχολία που διέπει τη μουσική, συνοδευόμενη με αίσθημα από την ορχήστρα.
Ανταποκρινόμενη στα θερμότατα χειροκροτήματα του κοινού, πρόσφερε τρία εκτός προγράμματος έργα, ερμηνευμένα με ιδιωματικό τρόπο και ευαισθησία, τα οποία είχε και στο παρελθόν επανειλημμένως εκτελέσει ως encores: Schubert/Liszt, Gretchen am Spinnrade (Η Μαργαρίτα στο Ροδάνι), Gluck/Sgambati, Μελωδία από τον «Ορφεά και την Ευρυδίκη», και Bizet/Horowitz, Παραλλαγές πάνω στην «Carmen».
Η συναυλία έκλεισε με τη Σουίτα από το μπαλέτο «Το Πουλί της Φωτιάς» (L’ Oiseau de feu), που το 1919 ο Igor Stravinsky σχημάτισε από το διάσημο έργο του. Ήταν η σειρά της ορχήστρας μέσα από την παραμυθένια όσο και χαρακτηριστικά ρωσική αυτή μουσική, να επιδείξει τις ικανότητές της, τα ωραία ηχοχρώματα που μπόρεσε να προσφέρει, τη σαφή αίσθηση του ρυθμού και γενικότερα τον προσωπικό χαρακτήρα του παιξίματός της.
