Στις 12/1, στην Αίθουσα Χρήστος Λαμπράκης του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, παρακολουθήσαμε άλλη μία επιτυχημένη συναυλία του Γιώργου Πέτρου, στο τιμόνι της δικής του ορχήστρας, της Καμεράτας. Δύο μεγάλες συμφωνίες κάλυψαν το πρόγραμμα.
Ειδικότερα, η βραδιά άνοιξε με την Συμφωνία αρ. 2, D 125, του Franz Schubert (1797-1828), ολοκληρωμένη το 1815. Το έργο αποτελεί υποδειγματικό τεκμήριο της αναλυτικής ενορχηστρωτικής σκέψης του συνθέτη, όπως και της δεξιοτεχνικής του ικανότητας στον χειρισμό της φόρμας της Συμφωνίας, στοιχεία που με προσοχή ανέδειξαν ο Πέτρου και η Καμεράτα στην ανάγνωση που πρότειναν. Η φρεσκάδα της νεανικής σουμπέρτιας έμπνευσης όπως και η τελειότητα της γραφής έρχονταν στην επιφάνεια, ειδικά στα γρήγορα μέρη του έργου (Allegro vivace, του πρώτου μέρους, Menuetto: allegro vivace του τρίτου μέρους και Presto του τέταρτου μέρους). Κάθε μία από τις πέντε παραλλαγές του δεύτερου μέρους, Andante, ξετυλίχτηκαν με ευαισθησία στις διαφοροποιήσεις έκφρασης, ρυθμού και δυναμικής. Το τελευταίο μέρος, Presto, ένα ενθουσιώδες galop, προέκυψε με αβίαστη φρεσκάδα ολοκληρώνοντας την πειστική ερμηνεία της Συμφωνίας.
Στο δεύτερο μέρος της συναυλίας ακούσαμε την Συμφωνία αρ. 7, Op. 92, του Ludwig van Beethoven (1770-1827). Σε αυτό το έργο, που ολοκληρώθηκε το 1812, ο Πέτρου και η ορχήστρα του, πέτυχαν να εξερευνήσουν με επιτυχία τον πλούσιο συναισθηματικό κόσμο του συνθέτη. Η στιβαρή στρουκτούρα της παρτιτούρας, με τις απαράμιλλης πληρότητας και ποικιλίας αναπτύξεις των ρυθμικομελωδικών στοιχείων κάθε μέρους, οι πλούσιες μουσικές ιδέες και γενικότερα, η επιβλητικότητα της μπετοβενικής σκέψης, φωτίστηκαν με αμεσότητα. Παραμένοντας μέσα στο πλαίσιο της λεγόμενης ιστορικά ενημερωμένης ερμηνείας και αξιοποιώντας τα όργανα εποχής, η εκτέλεση που προτάθηκε υπήρξε απαλλαγμένη από κάθε αίσθηση ρουτίνας ενώ ο ήχος του συνόλου κρίθηκε εύπλαστος και διαυγής.
