Το Σάββατο 1/12, σε απευθείας μετάδοση από την Metropolitan Opera της Ν. Υόρκης, πάντα στο πλαίσιο της σειράς Met Hd live, παρακολουθήσαμε παράσταση της Μεγαλοψυχίας του Tito, στην παλιά και δοκιμασμένη παραγωγή του αξέχαστου Γάλλου παραγωγού όπερας Jean–Pierre Ponnelle. Θα θυμίσουμε, κυρίως για τους νεώτερους φιλόμουσους αναγνώστες, ότι ο Ponnelle, μέχρι τον πρόωρο θάνατό του στις 11 Αυγούστου 1988 (μετά από τραγικό πέσιμο από τη σκηνή στον χώρο της ορχήστρας κατά τη διάρκεια δοκιμών για παραγωγή της όπερας Carmen του Georges Bizet), ήταν ένας από τους σημαντικότερους παραγωγούς μελοδραμάτων, του οποίου η φαντασία, η καλαισθησία και η πρωτοτυπία ήταν πραγματικά εξαιρετικές. Μεγάλοι αρχιμουσικοί όπως οι Karl Böhm και Herbert von Karajan, αναζητούσαν  και απολάμβαναν τη συνεργασία μαζί του. Φυσικά, δεν είχαν λείψει και τα σκάνδαλα κατά τη διάρκεια παραγωγών του, όπως λ.χ. στα μέσα τις δεκαετίας του ογδόντα, όταν ανέβασε Aida (Verdi) στο Covent Garden αποδοκιμάστηκε έντονα η επιλογή του στο μέρος του μπαλέτου, να αντικαταστήσει τους χορευτές με νεαρά αγόρια.

         Η σκηνοθεσία, τα σκηνικά και τα κοστούμια της μοτσάρτιας όπερας που παρακολουθήσαμε πρόσφατα από την Met, άγγιζαν με αμεσότητα τόσο το πνεύμα του συνθέτη όσο και την ουσία του έργου του, που στρέφεται γύρω από το πάθος, τον φθόνο, τον έρωτα, τη δίψα για εκδίκηση, την μετάνοια και τελικά, τη συγχώρεση. Η παραγωγή του Ponnelle πραγματικά ανέδειξε τα πλούσια συναισθήματα και την ψυχοσύνθεση των ρόλων, με καλά σχεδιασμένα σκηνικά (μεγάλες ρωμαϊκές κολώνες δέσποζαν), κλασικού ύφους κοστούμια σε απαλά παστέλ χρώματα, περούκες της εποχής του μουσουργού και εκφραστικές κινήσεις. Ο φωτισμός (Gil Wechsler) υπογράμμιζε με διακριτικότητα αλλά πάντα αποτελεσματικά τα χρώματα των κοστουμιών και τα μεγέθη των σκηνικών.

         Η διανομή των ρόλων, όπως πάντα στην περίπτωση της Met, η οποία με γούστο και οικονομική ισχύ είναι σε θέση να επιστρατεύει την αφρόκρεμα των συντελεστών, καλύφθηκε από μια πλειάδα εκλεκτών λυρικών καλλιτεχνών. Τον ρόλο του Αυτοκράτορα Tito κράτησε ο Giuseppe Filianoti, ικανός τενόρος που απέδειξε τη μουσικότητα του και την τεχνική του βεβαιότητα στις κολορατούρες των αριών του.
      H σοπράνο Barbara Frittoli στο ρόλο της Vitellia κρίθηκε θαυμάσια επιλογή: η δραματική της έκφραση σε συνδυασμό με την ώριμη φωνή της, ευχαρίστησαν ιδιαίτερα.
Συγκλονιστική στην ενσάρκωση του Sesto ήταν η μέτζο Elīna Garanča, άξια κάθε επαίνου, η οποία διακρίθηκε για τη βελούδινη και γεμάτη φωνή (σε όλα τα επίπεδά της), την αποκαλυπτική εκφραστική δύναμη και βαθύτατη κατανόηση των μεταπτώσεων του ρόλου. Με πόση τέχνη υποστήριξε την πορεία του αρχικά τυφλωμένου από τον έρωτα νεαρού πατρικίου, που εξαιτίας του πάθους του για την Vitellia δέχεται να δολοφονήσει τον αυτοκράτορα και αγαπημένο του φίλο, στην απόλυτη μετάνοιά του για την πράξη του αυτή, που παραλίγο να στοιχίσει τη ζωή ενός λαμπρού άντρα. Επιπλέον, στις μεγάλες άριες του Sesto, η ίδια συγκίνησε με την ευγένεια του μουσικού της ήθους, που πραγματικά την καθιστούν μια από τις σπουδαιότερες ερμηνεύτριες του ρόλου (για τον υπογράφοντα, δίχως αμφιβολία τη μεγαλύτερη των νεώτερων χρόνων). Οι σκηνές της με την Frittoli (Vitellia) εξέπεμπαν ενέργεια και μαγεία.