Η σοπράνο Αλεξάνδρα Ματθαιουδάκη, εγγονή του αξέχαστου αρχιμουσικού, συνθέτη και Διευθυντού του Κρατικού Ωδείου Θεσσαλονίκης, Βασιλείου Θεοφάνους, ανήκει στους μόνιμους μονωδούς της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.
Πρόκειται για σοβαρή και συνεπής μουσικός, με άρτιες σπουδές (μαθήτρια της Κικής Μορφωνιού και της Vera Rózsa), που προσεγγίζει τους ρόλους που ερμηνεύει πάντα με ιδιαίτερη προσοχή.
Στις 21/3 (Αίθουσα συναυλιών «La Divina», του Διεθνούς Καλλιτεχνικού Κέντρου, Athenaeum), παρακολουθήσαμε ρεσιτάλ της αποτελούμενο αποκλειστικά από έργα Ιταλών συνθετών. Η επιλογή του προγράμματος υπήρξε ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα. Στο πρώτο μέρος ερμήνευσε με ευαισθησία και έμφαση στην ανάδειξη του χαρακτήρα κάθε έργου, τραγούδια των Gioachino Rossini (Anzoleta avanti la regata, Anzoleta co passa la regata, Anzoleta dopo la regatta) και Vincenzo Bellini (La Farfalletta, Sogno d’infanzia, Torna, vezzosa fillide, Vaga luna, Malinconia, Ninfa gentile, Per pieta, bell idol mio). Στο δεύτερο μέρος του ρεσιτάλ, περιέλαβε τραγούδια (Romanze) του Giuseppe Verdi (Il tramonto, La zingara, Ad una stella, Brindisi) και μεγάλες άριες του ίδιου συνθέτη (Pace mio Dio, από την όπερα «La Forza del destino», και, Morrò, ma prima in grazia, από την όπερα «Un Ballo in Maschera), όπως και άριες των Pietro Mascagni (Voi lo sapete, o mamma, από την όπερα «Cavalleria rusticana»), Amilcare Ponchielli (Suicidio, από την όπερα «La Gioconda») και Francesco Cilea (Io son l’umile ancella, από την όπερα «Adriana Lecouvreur»). Στο εν λόγω απαιτητικότατο ρεπερτόριο, η Ματθαιουδάκη ξεδίπλωσε τις φωνητικές και εκφραστικές της δυνατότητες στο ακέραιο. Βούτηξε στα πολύ βαθιά νερά επιστρατεύοντας ενθουσιασμό, λυρικό πάθος και ψυχική ένταση.
Το ρεσιτάλ αποτέλεσε, δίχως άλλο, πραγματικό φωνητικό μαραθώνιο. Ανταποκρινόμενη στα χειροκροτήματα του κοινού, πρόσφερε εκτός προγράμματος και με ευαισθησία ερμηνευμένα, δύο επιπλέον τραγούδια, Ελλήνων δημιουργών αυτή τη φορά: «Νοσταλγία» του Βασιλείου Θεοφάνους, και «Δε μ’ αγαπάς» του Θεοδώρου Σπάθη. Την Ματθαιουδάκη στήριξε με προσοχή η πιανίστα Δομνίκη Χάλαρη.
Συναυλία Χορωδίας “San Giacomo”
Η Χορωδία «San Giacomo» του Δήμου Κέρκυρας (διευθυντής χορωδίας, Antoniy Ivanof) , αποτελεί μια από τις σημαντικότερες μουσικές δυνάμεις της Κέρκυρας. Από το 1981, έτος ίδρυσής της, και μέχρι σήμερα έχει πραγματοποιήσει πολλές συναυλίες και έχει συνεργαστεί με τις περισσότερες ελληνικές συμφωνικές ορχήστρες, όπως και με αρκετά σύνολα του εξωτερικού. Έχει μελετήσει και παρουσιάσει μεγάλο αριθμό αριστουργημάτων χορωδιακής μουσικής και έχει συμπράξει σε παραγωγές όπερας, που δόθηκαν στο νησί.
Την ακούσαμε σε συναυλία που διοργάνωσε την Μεγάλη Τετάρτη 27 Απριλίου, στο Δημοτικό Θέατρο Κερκύρας. Ειδικότερα, συνέπραξε με την Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ, υπό τη διεύθυνση του Μιχάλη Οικονόμου. Στο πρώτο μέρος της συναυλίας, απέδωσε με κατανυκτική διάθεση και προσοχή στην σημασία των λέξεων του κειμένου, το «Τροπάριο της Κασσιανής» του Θεμιστοκλή Πολυκράτη (σε ενορχήστρωση του Σπύρου Μαυρόπουλου), ενώ στο δεύτερο μέρος, πρόσφερε μια συγκινητική σε εσωτερικότητα ερμηνεία της Λειτουργίας αρ. 10, Hob. XXII:9, Missa in tempore belli, του Joseph Haydn.
Το έργο του Haydn αποτελεί ένα από τα πλέον απαιτητικά του χορωδιακού-θρησκευτικού ρεπερτορίου της λεγόμενης κλασικής εποχής της μουσικής ιστορίας. Ο κορυφαίος Αυστριακός μουσουργός ολοκλήρωσε την παρτιτούρα του, τον Αύγουστο του 1796, κατά τη διάρκεια της τελευταίας (και τόσο καρποφόρας!) δημιουργικής του περιόδου και κατά την εποχή που η Αυστρία (όπως και η υπόλοιπη Ευρώπη) βρισκόταν σε εμπόλεμη κατάσταση. Καίτοι η αγωνία του συνθέτη είναι εμφανής σε πολλά σημεία της παρτιτούρας, ωστόσο η αισιοδοξία και η ελπιδοφόρα αίσθηση που χαρακτηρίζουν πολλές από τις φωτεινότερες δημιουργίες του, κάνουν την εμφάνισή τους και σε τούτη την παρτιτούρα.
Η Χορωδία «San Giacomo», έχοντας δουλέψει λεπτομερώς την παρτιτούρα, προέβη σε μια ανάγνωση που δικαίωσε το έργο φέρνοντας στην επιφάνεια με επιτυχία τόσο τα στοιχεία της πλούσιας αντιστικτικής γραφής, αλλά και της επικοδραματικής έκφρασης (Credo, Sanctus και Agnus Dei), που αρκετές φορές έφερναν στο νου τις όπερες του ίδιου δημιουργού (άλλο ένα μεγάλο κεφάλαιο της υπέροχης δημιουργικής ευφυίας του, το οποίο παραμένει ακόμα εν πολλοίς ανεξερεύνητο).
Οι Βασιλική Καράγιαννη, σοπράνο, Σοφία Καπετανάκου, μέτζο σοπράνο, Ιωάννης Κάβουρας, τενόρος, και Plamen Beyko, μπάσος, σχημάτισαν ένα καλά δεμένο σολιστικό κουαρτέτο. Η Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ, υπό τη διεύθυνση του Οικονόμου, απέδωσε με συνέπεια, προσοχή στους σχηματισμούς των φράσεων και ήχο γεμάτο. Στο πρώτο μέρος της συναυλίας, η ορχήστρα, πρόσφερε υφολογικά εύστοχες ερμηνείες των Εισαγωγών στις Όπερες Rienzi και Tannhäuser του Richard Wagner.
Στο τέλος της συναυλίας, σε μια σκοτεινή αίθουσα, η Χορωδία (τα μέλη της οποίας κρατούσαν ένα αναμμένο κερί), ερμήνευσε το εγκώμιο του Επιταφίου Θρήνου της Μεγάλης Παρασκευής, «Αι γενεαί πάσαι». Υπέροχο κλείσιμο, που άγγιξε σε βάθος τις καρδιές όσων παρακολουθήσαμε τη συναυλία.
