Μία μοναδική βραδιά για τα ελληνικά και όχι μόνο μουσικά δρώμενα, απόλαυσε το Αθηναϊκό μουσικόφιλο κοινό την Πέμπτη 30/05 στην αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης» στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, με την πανελλήνια πρώτη εκτέλεση του κοντσέρτου για πιάνο σε Ντο μείζονα, op.39 (BV 247) του Ιταλού Φερούτσο Μπουζόνι (1866-1924). Το κοντσέρτο – έργο κολοσσιαίων διαστάσεων διάρκειας περίπου 70 λεπτών, συνιστά πρόκληση κυρίως για τον πιανίστα, μιας και ταυτόχρονα οι τεχνικές δυσκολίες που εμπεριέχει φαντάζουν τουλάχιστον ανυπέρβλητες. Ο Έλληνας πιανίστας Παναγιώτης Τροχόπουλος με το τεχνικά άρτιο παίξιμό του, εξαφάνισε ως δια μαγείας τις υπερβατικές δυσκολίες του πιανιστικού μέρους (σημειωτέον πως σε κάποια σημεία ο ερμηνευτής διαβάζει τέσσερα πεντάγραμμα!), δίνοντας έναν πιο προσιτό και ανθρώπινο χαρακτήρα στην τερατώδη παρτιτούρα.

Ο Μπουζόνι εγκολπώνει σε αυτό το έργο τις αισθητικές τάσεις που μας κληροδότησε ο Ρομαντισμός καθώς και ο ύστερος Ρομαντισμός, χρησιμοποιώντας μια εξαιρετικά διευρυμένη ορχήστρα για να προσδώσει έναν μεγαλειώδη χαρακτήρα ως απόρροια του μεγάλου ορχηστρικού όγκου. Αυτό βέβαια γίνεται σκοπίμως, αφού πρόθεση του συνθέτη είναι να «ξεφύγει» από την πεπατημένη του δεξιοτεχνικού πιανιστικού κοντσέρτου, δημιουργώντας ένα συμφωνικό κοντσέρτο για πιάνο και ορχήστρα. Ακολουθώντας τον δρόμο που χάραξαν προγενέστεροι συνθέτες, ο Μπουζόνι χρησιμοποιεί ανδρική χορωδία[1] στο πέμπτο και τελευταίο μέρος του συμφωνικού κοντσέρτου.

Η Φιλαρμόνια ορχήστρα Αθηνών υπό την καθοδήγηση του καλλιτεχνικού της διευθυντή, εξαίρετου και πολύ έμπειρου μαέστρου Βύρωνα Φιδετζή, απέδωσε εξαιρετικά και με περίσσια ζέση την παρτιτούρα του πεντάπρακτου συμφωνικού κοντσέρτου. Ο μαέστρος με την ευαισθησία που τον διακρίνει αλλά και με την ευλαβική προσήλωση στο ιστορικό υπόβαθρο κάθε έργου που καλείται να ερμηνεύσει, κατάφερε να δημιουργήσει ένα ορχηστρικό ηχόχρωμα αντάξιο μιας επαγγελματικής ορχήστρας. Πολλά συγχαρητήρια αξίζουν και στον πρόεδρο της ορχήστρας Νίκο Μαλιάρα, γιατί μέσα σε λιγότερο από οκτώ χρόνια κατάφερε με ζήλο και προσωπικό κόπο να «στήσει» εκ του μηδενός τη Φιλαρμόνια – ορχήστρα που όπως φαίνεται θα έχει μελλοντικά σημαίνοντα ρόλο στην Ελληνική επικράτεια και γιατί όχι και στο εξωτερικό.

[1] Σ.τ.Σ.: Όπως για παράδειγμα το Ρέκβιεμ του Λουίτζι Κερουμπίνι σε Ρε ελάσσονα για ανδρική χορωδία (1836), τη Συμφωνική Ωδή Le Désert για ορχήστρα, σόλο τενόρο και ανδρική χορωδία (1844) του Φελισιέν Νταβίντ, τη Ραψωδία σε Ντο ελάσσονα του Μπραμς για κοντράλτο, ανδρική χορωδία και ορχήστρα (1869), κ. ά.