Πάντα με ιδιαίτερη χαρά και υπερηφάνεια παρακολουθούμε εμφανίσεις νέων  Ελλήνων σολίστ σε μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Λαβαίνοντας υπ’ όψιν τον μόχθο που πρέπει να καταβάλουν, σε καιρούς τόσο δύσκολους από οικονομικής και όχι μόνο άποψης, προκειμένου να σπουδάσουν, να πραγματοποιήσουν εμφανίσεις και κυρίως, να καταφέρουν να αντιμετωπίσουν τις ενίοτε αξεπέραστες οικονομικές απαιτήσεις της μόνιμης διαμονής στο εξωτερικό, κάθε επιτυχία τους θα πρέπει να θεωρηθεί πραγματικό επίτευγμα. Και στην περίπτωση του πιανίστα Σταύρου Δρίτσα, αυτό αποτελεί όντως γεγονός.

Ειδικότερα, παρακολουθήσαμε ρεσιτάλ του, στις 24/5, στον Καθεδρικό του Αγ. Ιακώβου (St. James’s Cathedral) στο Λονδίνου: υπέροχα επιβλητικού αγγλικανικού ναού του 1684, μέσα στον οποίον πραγματοποιούνται πολλές συναυλίες κλασικής μουσικής. Θυμίζουμε ότι εδώ υπηρέτησε ως διευθυντής χορωδίας ο αρχιμουσικός Leopold Stokowki (από το 1902 και μέχρι το 1905).

Επρόκειτο για την πρώτη επίσημη εμφάνιση του Δρίτσα στην Βρετανική πρωτεύουσα. Ο νεαρός πιανίστας, που γεννήθηκε στο Λουτράκι το 1996, έχει ήδη πραγματοποιήσει αρκετές εμφανίσεις στην Ελλάδα και αυτή την περίοδο ολοκληρώνει τις σπουδές του στο Guildhall School of Music and Drama του Λονδίνου, στην τάξη της διακεκριμένης καθηγήτριας και σολίστ Lucy Parham.  Στο πρόσφατο παρελθόν συνεργάστηκε με τον διάσημο Βρετανό ηθοποιό Martin Jarvis (γνωστό και στη χώρα μας από τις πολλές εμφανίσεις του στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο) για μια παραγωγή του BBC Radio 3.

Το ρεσιτάλ του σχηματίστηκε από έργα ποικίλων ζητουμένων, συνθετών διαφορετικών εποχών, γεγονός που μας έδωσε την ευκαιρία να εκτιμήσουμε το ταλέντο του σε όλη του την έκταση.

Το πρόγραμμα άνοιξε με την Παρτίτα αρ. 2, BWV 826, του Johann Sebastian Bach. Το ερμηνευτικό ήθος, ο κομψός σχηματισμός των φράσεων και το αναλυτικό παίξιμο του καλλιτέχνη, αμέσως κέντρισαν το ενδιαφέρον μας. Τα ρυθμικά στοιχεία και ο ξεχωριστός χαρακτήρας των χορών της Παρτίτας αποκτούσαν ιδιαίτερο νόημα.  Δεν δίστασε, με καλό γούστο, να προσθέσει δικά του διανθίσματα στις μελωδικές γραμμές δείχνοντας οικειότητα με το ύφος και τις συνήθειες  της εποχής μπαρόκ.  Ίσως μελλοντικά, αν το θελήσει, να μας δώσει δείγμα της τέχνης του σε επιπλέον ρεπερτόριο μουσικής μπαρόκ, παίζοντας cembalo ή ακόμα (γιατί όχι;), στην περίπτωση που ερμηνεύσει έργα του Joseph Haydn, του Wolfgang Amadeus Mozart και του Ludwig van Beethoven, fortepiano. Σίγουρα θα τον προτρέπαμε να το κάνει, λόγω του ευαίσθητου και τόσο ευπροσάρμοστου toucher του. Το φυσικό βάρος των δαχτύλων του είναι μια από τις αρετές του.

Στη συνέχεια ακούσαμε τον πιανιστικό κύκλο με τίτλο Φανταστικά Κομμάτια (Fantasiestücke), Op. 12, του Robert Schumann, που ολοκληρώθηκε το 1837 και τα αφιέρωσε στην όμορφη νεαρή σκωτσέζα πιανίστα Anna Robena Laidlaw, μαθήτριας του βιρτουόζου Henri Herz και μετέπειτα πιανίστας της Βασίλισσας του Ανοβέρου. Κρίνοντας από την φύση και την συγκινητική εκφραστικότητα  των οκτώ κομματιών που συναποτελούν τον κύκλο, ο συνθέτης δεν θα πρέπει να είχε μείνει αδιάφορος μπροστά στην καλλονή, την προσωπικότητα και το παίξιμο της νεαρής μουσικού.

Ο Δρίτσας πέτυχε να φωτίσει με προσοχή και ετοιμότητα πολλά στοιχεία αυτού του τόσου εύφορου εκφραστικά και νοηματικά κύκλου και ερμηνευτικά, τις λυρικές μελωδίες, τον αφηγηματικό, τον ρητορικό (λ.χ. Warum?), αλλά και τον έστω και φευγαλέα επικό χαρακτήρα του (Ende vom Lied).  Ασφαλώς, πρόκειται για ένα έργο με το οποίο θα ασχοληθεί και τα επόμενα χρόνια: τον νιώσαμε να σκέφτεται και να αφουγκράζεται κάποιες από τις πιο κρυφές και απρόσιτες  πτυχές αυτού του πολυδαίδαλου έργου (όλα σχεδόν τα έργα του Schumann θα μπορούσαν να δεχθούν αυτόν τον χαρακτηρισμό) επιχειρώντας να αποκρυσταλλώσει  την ερμηνευτική του άποψη. Πόσα ερωτήματα θέτει πάντα η μουσική του Schumann, όχι μόνον στον εκτελεστή (ακόμα και στον πλέον έμπειρο), αλλά και τον μελετητή ή ακροατή.

Το δεύτερο μέρος του ρεσιτάλ άνοιξε με μια ευθύβολη και δακτυλικά βέβαιη εκτέλεση του έργου Dumka, Op. 59, του Pyotr Ilyich Tchaikovsky. Εδώ, ο Δρίτσας  υπογράμμισε με ετοιμότητα και ενέργεια  τα μελαγχολικά όπως και τα έντονα φολκλορικά στοιχεία του κομματιού, χαρίζοντας μια ανάγνωση κατάλληλα δεξιοτεχνική και μουσική.

Στη συνέχεια έπαιξε σε πρώτη παγκόσμια εκτέλεση, τη σύνθεση με τίτλο Around C, Four Sketches, του σύγχρονου Έλληνα συνθέτη Φώτη Κουτζαγιώτη.  Φώτισε με επιτυχία τους ενδιαφέροντες ρυθμούς και τα διάφορα δομικά στοιχεία αυτής της καλά ανεπτυγμένης πολυστιλιστικής σύνθεσης. Έπλασε μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα για το κάθε ένα από τέσσερα μέρη που συναποτελούν το έργο (Introduction, Con brio e cantabile, Lamentoso, και Alla Toccata) .

Το ρεσιτάλ έκλεισε με τρία αριστουργήματα του Frédéric  Chopin, συνθέτη με τον ποιητικό κόσμο του οποίου ο καλλιτέχνης αισθάνεται ιδιαίτερη οικειότητα. Και το απέδειξε. Ανακάλυψε την ονειρική διάθεση της Nocturne Op. 62 αρ. 2, τον ρομαντισμό της Barcarolle Op. 60 και το εκρηκτικό ηρωικό πνεύμα της Polonaise (Heroique), Op. 53.

Εκτός προγράμματος, ανταποκρινόμενος στα θερμά χειροκροτήματα, επέστρεψε για να χαρίσει μια εκλεπτυσμένη όσο και λυρική ανάγνωση της στοχαστικά μελαγχολικής Σονάτας Κ. 466/L. 118 του Domenico Scarlatti.

Συνοψίζοντας, πρόκειται για έναν ιδιαίτερο πιανίστα με σκέψη, ευαισθησία και ωραίο ήχο. Ναι, οι καρποί της μαθητείας του κοντά στην Lucy Parham κάνουν την εμφάνισή τους σε κάθε φράση που ερμηνεύει (ειδικά στο κτίσιμο και στα κλεισίματα αυτών). Περιμένουμε να τον ξανακούσουμε σύντομα.