Τελικά η Λυρική Σκηνή βρίσκεται παντού. Μια με την Όπερα της Βαλίτσας μια με τα εκπαιδευτικά προγράμματα στα σχολεία τριγυρνά απ’ άκρη σ’ άκρη στην Ελλάδα καλλιεργώντας γόνιμο έδαφος για μελλοντικούς θιασώτες του πληρέστερου είδους μουσικού θεάματος. Της Όπερας, όπως είπε ο Βάγκνερ. Έτσι βρεθήκαμε κι εμείς αυτή τη φορά στο έξοχα ανακαινισμένο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, με τις υπέροχες πατίνες, και τα άνετα φουαγιέ, όλα όσα θυμίζουν ρομαντικές εποχές. Φυσικό λοιπόν ήταν να παρακολουθήσουμε εκεί το μπαλέτο της Λυρικής στην χορογραφία του Γάλλου Γιαννίκ Μποκέν, με τίτλο «Ερωτευμένος Σοπέν», εμπνευσμένο από τη ρομαντικότερη θλιβερή ερωτική ιστορία, του Βέρθερου, του Γκαίτε, και με την συνοδεία μουσικών κομματιών του άλλου μεγάλου ρομαντικού, του Φρεντερίκ Σοπέν, που ερμήνευσε με πολλή αισθαντικότητα στο πιάνο ο Γιώργος – Εμμανουήλ Λαζαρίδης.

Ο άτυχος έρωτας του νεαρού Βέρθερου  για την παντρεμένη Σαρλόττε, που κατέληξε στη δραματική αυτοκτονία του, αποδόθηκε εντυπωσιακά κι ευαίσθητα από τα μικρά χορευτικά στιγμιότυπα που σαν κινηματογραφικές εικόνες ακολουθούσανε το ένα το άλλο είτε επρόκειτο για σύνολα είτε για ‘pas de deux’. Κατεργασμένες οι κινήσεις πάνω στις κλασικές φόρμες του μπαλέτου μας έδωσαν όμορφους σχηματισμούς και ευχάριστα σύνολα όπως με την ‘πολωνέζ’ κ.α. Αξιοσημείωτη, εκτός από την δεξιοτεχνική απόδοση και η δραματικότητα της έκφρασης των πρωταγωνιστών Μαρίας Κουσουνή (Σαρλόττε), Βαγγέλλη Μπίκου (Βέρθερος), φορτίζοντας την ατμόσφαιρα με το προσδοκώμενο εκφραστικό κλίμα. Πολύ καλά τα τέσσερα αγόρια, Αγάπιος Αγαπιάδης, Μπλέντι Λατίφι, Αντώνης  Κορούτης, Φλωριάν Παππάς.

Απογοητευτική η δυσαρμονία των γυναικείων κοστουμιών της Β’ πράξης, που επιμελήθηκε ο Ρενάτο Τζανέλλα.

Σημ. Ας μας επιτραπεί να επισημάνουμε και μερικές ελλείψεις στο θέατρο όπως ενός κιγκλιδώματος στις σκάλες κι ενός αξιοπρεπούς κυλικείου.