Ο Θοδωρής Βουρνάς, ένας από τους πλέον δραστήριους νέους σκηνοθέτες, έχει παρουσιάσει δουλειές του στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Τον παρακολουθούμε από τα πρώτα του κιόλας βήματα και χαιρόμαστε πάντα να διαπιστώνουμε την εξέλιξη της σκέψης  του.

Είναι όντως γεγονός, ότι μέσα από τις θεατρικές και κινηματογραφικές του διαδρομές, αλλά και μέσα από τα ταξίδια του στο εξωτερικό, για συμμετοχή σε διεθνή φεστιβάλ ή για να παρακολουθήσει παραστάσεις, έχει διδαχθεί πολλά. Οι καρποί των εν λόγω εμπειριών του,  φαίνονται ξεκάθαρα μέσα από την σκηνοθετική του άποψη. Ως σκηνοθέτης έχει ακριβώς αυτά  που χρειάζεται για να προχωρήσει: μια ιδιαίτερη όσο και οξυδερκή ματιά, την βαθιά ευαισθησία του πραγματικού καλλιτέχνη, την απαραίτητη περιέργεια για τα πράγματα γύρω του και μια ιδιαίτερη τόλμη. Μια τόλμη που τον παροτρύνει να καταπιάνεται με κείμενα και θέματα, από τα οποία, ενδεχομένως, κάποιοι ομότεχνοί να έμεναν μακριά. Ποτέ δεν επιλέγει τον εύκολο και σίγουρο δρόμο, αλλά τον δρόμο που θα τον εμπνεύσει και θα του ενεργοποιήσει τον μηχανισμό της ανάλυσης και της εμβάθυνσης.

Στις  5/10, στο Θέατρο 104,  παρακολουθήσαμε την τελευταία του σκηνοθετική εργασία: πρότεινε, σε πρώτη ελληνική παρουσίαση, το  έργο με τίτλο «Ελιγμοί» (Maniobras) του Ισπανού συγγραφέα Eduardo Galàn Font (γ. 1957). Δεν θυμόμαστε να έχουμε δει άλλες δημιουργίες του Galàn σε ελληνικές σκηνές κατά το παρελθόν. Τα κείμενα και γενικότερα η ενίοτε χαρακτηριστικά αιχμηρή σκέψη του Galàn, θεατρικού συγγραφέα, μυθιστοριογράφου, σεναριογράφου και καθηγητή Ισπανικής Γλώσσας και Φιλολογίας στο Ινστιτούτο Beatriz Galindo, έχουν πάντα κάτι σημαντικό να προτείνουν.

Στο Maniobras, έργο του 2010, παρακολουθούμε την πορεία ενός νέου ζευγαριού, που προσπαθεί με την αξία του να σταδιοδρομήσει στον χώρο της επιλογής του: εκείνη (Belén), στον στρατό, και εκείνος (David/Dario), στο θέατρο. Κατά την διάρκεια του έργου, και οι δύο ανακαλύπτουν ότι οι καταστάσεις κάθε άλλο παρά ευνοϊκές είναι και καθόλου αυτές που θα επιθυμούσαν. Ειδικότερα, η Belén παρενοχλείται σεξουαλικά από έναν υπολοχαγό (ορθότερα, βιώνει βιασμό), ενώ μια αντίστοιχη δυσάρεστη εμπειρία καλείται να αντιμετωπίσει και ο Dario, εξαιτίας ενός σκηνοθέτη, υπεύθυνου για την πρόσληψή του σε θεατρική παράσταση, ο οποίος φλερτάρει μαζί του με ύπουλο τρόπο (ευτυχώς, εδώ δεν έχουμε βιασμό, τουλάχιστον σύμφωνα με την σκηνοθετική άποψη). Τα όνειρα των δύο νέων τσαλακώνονται από δύο «ισχυρότερους». Η κατάχρηση εξουσίας έχει το πάνω χέρι. Μια ιστορία που ποτέ δεν παύει να επαναλαμβάνεται καθημερινά. Ο συγγραφέας εμπνεύστηκε το θέμα από μια δίκη, που έκρινε μια ανάλογη υπόθεση, η οποία είχε λάβει χώρα σε στρατιωτικό περιβάλλον.

Ο Βουρνάς δομεί, με πλούσια εκφραστικά μέσα και ευθύτητα,  μια επιτυχημένη παράσταση. Η αμεσότητα, η ένταση και η ωμότητα της πλοκής, συνδιαλέγονται με μια ανησυχία και μια αγωνία. Δεν διστάζει να δείξει γυμνά μέρη ή ακόμα και ολόκληρα σώματα, φέρνοντας το κοινό του όσο πιο κοντά μπορεί στα δρώμενα. Με νόημα αξιοποιεί την μικρού μεγέθους αίθουσα του Θεάτρου 104, οδηγώντας  τον θεατή να νιώσει ότι βρίσκεται σε ένα κοινό δωμάτιο με τα θύματα και τους θύτες.

Στη διάθεσή του έχει τέσσερεις ικανούς ηθοποιούς. Ειδικότερα, ο Χρήστος Καπενής, στο ρόλο του Dario, ερμηνεύει με ευαίσθητη έκφραση και σωστή τεχνική, κάθε στιγμή βιώνοντας καλά τις συναισθηματικές μεταπτώσεις του ήρωα. Δίπλα του, η Αλεξάνδρα Χασάνη, ασφαλώς αποδεικνύεται κατάλληλη στον ρόλο της συντρόφου του: από την πρώτη της εμφάνιση επί σκηνής, μέχρι την τελευταία στιγμή, αφήνει τον εαυτό της ελεύθερο, βυθίζεται μέσα στον κόσμο της ηρωίδας της, προσπαθώντας με όλη της δύναμη να αντισταθεί στις κακοτοπιές που καλείται να ξεπεράσει.

Στους ρόλους των «κακών», οι Γιώργος Κοσκορέλλος (σκηνοθέτης) και ο Αλέξανδρος Νταβρής (υπολοχαγός), με προσοχή, και ο καθένας με τον δικό του τρόπο, παγίδευσαν τα θύματά τους προσπαθώντας να τα κάνουν να υποκύψουν στις ορέξεις τους. Και οι δύο ηθοποιοί διαθέτουν ταλέντο, το οποίο τους επέτρεψε με πειστικά μέσα να φωτίσουν την ψυχοσύνθεση των σκοτεινών τους ρόλων.

Οι φωτισμοί της Κατερίνας Μαραγκουδάκη, τα λίγα αλλά εύστοχα σκηνικά της Κασσιανής Λεοντιάδου (έξυπνα και με ισχυρό συμβολικό χαρακτήρα βρήκαμε τα κάδρα, που στην πίσω τους πλευρά, όταν τα  γύριζαν, βλέπαμε ότι ήταν καθρέφτες), όπως και τα ρούχα της Σοφίας Λεγάτου, συνέβαλαν ουσιαστικά στην υπογράμμιση των ψυχογραφικών χαρακτηριστικών της παράστασης.

Μαθαίνουμε ότι ο αεικίνητος Βουρνάς ετοιμάζει μια νέα παράσταση και μια νέα ταινία. Αναμένουμε.