Το θυμάμαι ακόμα ζωντανά εκείνο το πρωινό της 17ης Ιουλίου 1995, που μέσα από το παραθυράκι του αεροπλάνου, γεμάτη περιέργεια, προσπαθούσα να δω την άγνωστη μου τότε πόλη της Καλαμάτας και να καταλάβω γιατί αυτή η επιλογή για ένα Διεθνές Φεστιβάλ Χορού, αφού όλα, τα πάντα γίνονται στην Αθήνα. Η απάντηση δεν άργησε. Όταν το βραδάκι η οπτική μαγεία ψηλά από το θέατρο του Κάστρου, με τα σπίτια και τη θάλασσα απλωμένα κάτω και τα βουνά στη μια πλευρά και τη δύση του ηλίου στην άλλη, άρχισε να με τυλίγει, τότε κατάλαβα. Και η γοητεία αυτού του δεσμού με την πόλη με κατέχει ακόμα.
Στο πρόγραμμα τότε, η μέχρι πέρυσι άξια Καλλιτεχνική Διευθύντρια Βίκυ Μαραγκοπούλου, που έθεσε γερά θεμέλια αυτού του θεσμού, τα «Χορικά», της Ζουζούς Νικολούδη, την οποία και εβράβευσαν, και η συμμετοχή οκτώ χορευτικών συγκροτημάτων, ανάμεσα τους «Αστέρια Ρωσικού Μπαλέτου» και «Γάμοι» από την «Οκτάνα» του Κωνσταντίνου Ρήγου.
Περιορισμένες και φτωχές θα λέγαμε οι φετινές επιλογές της κυρίας Κατερίνας Κασιούμη, η οποία ανέλαβε την καλλιτεχνική διεύθυνση του φεστιβάλ, αρκετά δικαιολογημένες μέσα στις τωρινές δύσκολες χρονικά και οικονομικά καταστάσεις. Όμως αυτό δεν δικαιολογεί εκείνο το εμβόλιμο «Γκαλά Όπερας» στις 26/7, με το οποίο και κλείνει το Φεστιβάλ Χορού, το οποίο κατά την ταπεινή μου γνώμη θα πρέπει να διατηρήσει την ανόθευτη μέχρι σήμερα υπόσταση του.
Το άνοιγμα των παραστάσεων έγινε με το Μπαλέτο της Εθνικής Λυρικής μας Σκηνής στο έργο του Αντώνη Φωνιαδάκη «Links», για το οποίο γράψαμε σχετικά όταν πρωτοπαρουσιάστηκε στην Αθήνα, στο θέατρο Ολύμπια. (Εφημεριδα των Συντακτών 14/4/2016).
Από τις άλλες τρεις που είδαμε, βρήκαμε ενδιαφέρουσα την έρευνα της Ευαγγελίας Κολύρα για την αναπνοή με το «10.000 λίτρα» αέρα που καταναλώνουμε ημερησίως, ενώ το «Me On Top» της Άρτεμις Λαμπίρη, που πραγματεύεται το θέμα της ανθρώπινης καταπίεσης, μας κούρασε με τα πολλά πηγαινέλα των πέντε χορευτών, Πρωτότυπο, αξιοπρόσεχτο, σε άριστη εκτέλεση, το πόνημα του Χρίστου Παπαδόπουλου «Opus» Λέων και Λύκος, ήταν το τρίτο έργο που αποτυπώθηκε άρρηκτα στη μνήμη μας. Τέσσερις χορευτές ανταποκρινόμενοι στα τέσσερα μουσικά καλέσματα (βιολί, τσέλο, φλάουτο, κλαρινέτο), του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ, ερμήνευσαν αντίστοιχα με άψογες κινήσεις τις περίπλοκες φούγκες και διαθέσεις του συνθέτη όπως τις δίδαξε ο χορογράφος Χρίστος Παπαδόπουλος.
Μίρκα Ψαροπούλου