Η συναυλία της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών (ΚΟΑ), που ακούσαμε στις 2/11, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (Αίθουσα Χρήστου Λαμπράκη), έφερε στην επιφάνεια ευχάριστα και ελπιδοφόρα μουσικά αποτελέσματα από νέους καλλιτέχνες (κύκλος Νέοι Δημιουργοί και Αναδημιουργοί).

Το πρόγραμμα άνοιξε με το έργο Νέκυια ΙΙΙ για μεγάλη ορχήστρα, Op. 113, του Απόστολου Ντάρλα (γ. 1972). Το έργο είναι μέρος σειράς είκοσι ενός κομματιών που ανήκουν σε μια μεγάλη ενότητα, εμπνευσμένη από τη γνωστή ομηρική ραψωδία που περιγράφει την κάθοδο του Οδυσσέα στον Άδη. Ο Ντάρλαςαπέδειξε ότι διαθέτει φαντασία και ότι κατέχει την τέχνη τόσο της σύνθεσης όσο και της ενορχήστρωσης. Ξεχώρισαν η προσεκτική ανάπτυξη του μουσικού του υλικού και η εύστοχη χρήση των οργάνων προκειμένου να επιτευχθούν ενδιαφέροντα ορχηστρικά εφέ. Θα είχε ενδιαφέρον να ακούσει κανείς και τα υπόλοιπα έργα της ενότητας προκειμένου να εκτιμήσει καλύτερα αυτή την παρτιτούρα. Η ΚΟΑ απέδωσε με ετοιμότητα και καλή διάθεση.

Στη συνέχεια, ο βραβευμένος κλαρινετίστας Γρηγόρης Βασιλειάδης, δεκαεπτά ετών, πρόσφερε μια ιδιαίτερη μουσική και καλοσχεδιασμένη ερμηνεία του δεξιοτεχνικού Κοντσέρτου για κλαρινέτο αρ. 2, Op. 74, του Carl Maria von Weber. Ο νεαρός, που κατάγεται από τη Θεσσαλονίκη και που μαθήτευσε κοντά στη δραστήρια σολίστ Βαρβάρα Βενετικίδου, διαθέτει πολύ καλή αίσθηση του ήχου και μια τεχνική σίγουρη, αντάξια των μεγάλων έργων που καλείται να ερμηνεύσει.

Ισχυρός πυλώνας της βραδιάς αποδείχθηκε ο Νίκος Χαλιάσας, μαέστρος αξιώσεων, που παράλληλα κατέχει θέση του κορυφαίου βιολιστού της ΚΟΑ. Βεβαίως, ο Χαλιάσας κάθε άλλο παρά άγνωστος είναι στο εγχώριο κοινό, με πολλές συναυλίες στο ενεργητικό του, τόσο ως επικεφαλής των κρατικών ελληνικών ορχηστρών, όσο και της ορχήστρας Intrarti, που ο ίδιος ίδρυσε και διευθύνει από το 2000. Εντούτοις, είμαστε της άποψης, ότι η πρόσφατη συναυλία της ΚΟΑ ήταν που τον ανέδειξε ως αρχιμουσικό πραγματικά ξεχωριστό και άξιο πολλών επαίνων. Βρήκαμε ότι ανέβηκε ένα μεγάλο σκαλοπάτι στην τέχνη του. Πιο συγκεκριμένα, στα έργα των Weber και Ντάρλα, αλλά κυρίως στη διάσημη Σουίτα για μεγάλη ορχήστρα, με τίτλο Οι Πλανήτες, Op. 32, του Gustav Holst, είχαμε την χαρά να εκτιμήσουμε στο ακέραιο τις ποιότητες του ταλέντου του. Μας εντυπωσίασε η σοβαρότητα των ερμηνευτικών προσεγγίσεών του όπως και ο προσεκτικός τρόπος με τον οποίον είχε προετοιμάσει την ορχήστρα. Επιστράτευσε όλη την ευαισθησία και το καλό του γούστο για τον σχηματισμό κάθε φράσης, την εξισορρόπηση των δυναμικών και την αναζήτηση τόσο των ποικίλων ηχοχρωμάτων όσο και του εσωτερικού παλμού των έργων. Όσον αφορά στη Σουίτα του Holst, έχοντας μελετήσει προσεκτικά την παρτιτούρα, την απέδωσε μεγαλειωδώς, ανταποκρινόμενος στα ζητούμενα και οδηγώντας στην επιφάνεια τα θεατρικά στοιχεία και τον ιδιαίτερο χαρακτήρα κάθε πλανήτη, ανάλογα δυναμικό (Άρης), ερωτικό (Αφροδίτη), ζωηρό (Ερμής και Δίας), στοχαστικό (Κρόνος), μαγικό (Ουρανός) ή μυστηριακό (Ποσειδώνας). Οι σπουδές του στο Λονδίνο και η ειδική γνώση του ύφους της βρετανικής μουσικής παράδοσης, ασφαλώς έπαιξαν τον ρόλο τους στην ποιότητα της εκτέλεσης. Οι μουσικοί της ορχήστρας (συνάδελφοί του) συνεργάστηκαν θαυμάσια μαζί του και έδειξαν την εκτίμησή τους στο πρόσωπό του προσφέροντάς του τον καλύτερό τους εαυτό.

Στο τελευταίο μέρος (Ποσειδώνας) του ίδιου έργου, θετική κρίθηκε η (εκτός σκηνής) συμμετοχή του γυναικείου τμήματος της Χορωδίας της Ε.Ρ.Τ. (διδασκαλία: Δημήτρης Μπουζάνης) και της Χορωδίας Opus Femina (διδασκαλία: Φάλια Παπαγιαννοπούλου).

Παράλληλα με την ακρόαση των Πλανητών, στο πλαίσιο σύμπραξης της ΚΟΑ με το Ίδρυμα Ευγενίδου (Πλανητάριο), παρακολουθήσαμε ένα συναρπαστικό video, που πρόβαλε σπάνιες εικόνες του ηλιακού μας συστήματος. Η σκηνοθετική επιμέλεια του video ανήκε στον Παναγιώτη Δ. Σιμόπουλο.