Συνήθως δεν καταπιανόμαστε με κριτική εικαστικής τέχνης αλλά όταν ένα έργο τέχνης, όποιου είδους, σε συγκινεί τότε οφείλεις να το περιγράψεις. Κι αυτό συνέβη με τα έργα της Γκιώνη με τίτλο «Ελιά».
Την κα Βάσω Γκιώνη-Ζησιμοπούλου την συνάντησα εικαστικά πριν πολλά χρόνια, πιθανώς στα πρώτα της βήματα, σε μια έκθεση νομίζω στον τόπο καταγωγής της, την Μάνη. Μου είχε κάνει τότε εντύπωση η σιγουριά της πινελιάς της, που δεν χρειαζόταν δεύτερη για διόρθωση και η ευαισθησία της στην απεικόνιση του μανιάτικου ελαιόδενδρου. Και να την τώρα, την ξανά βρίσκω μετά τόσα χρόνια να χαϊδεύει, γιατί πρόκειται για εικαστικό χάδι, πάλι την ελιά!
Όμως αυτή την φορά είναι αφοσιωμένη στο δένδρο της ελιάς όπως φαίνεται να αφοσιώνεται με ότι καταπιάνεται. Θυμάμαι γύρω στο 2010 μια έκθεσή της με πρόσωπα. Εκτός από μερικές μορφές που θύμιζαν «Φαγιούμ» τα μάτια στις μορφές είχαν τέτοια ένταση που νόμιζες ότι απευθύνονταν προσωπικά: ενθυμούμαι την πρόκληση-πρόσκληση μιας κοκκινομάλλας που με την ματιά της φώναζε: «έλα!». Στην νέα αυτή δουλειά η Γκιώνη για άλλη μια φορά, χρησιμοποιώντας και υλικά που έχουν διάσταση στο χώρο (μην ξεχνάμε ότι η Γκιώνη έχει να επιδείξει και σπουδαία δουλειά γλυπτικής) σε καλεί να βάλεις το χέρι «επί τον τύπο των ήλων». Έχει έργα που θέλεις να τα αγγίξεις! να βεβαιωθείς ότι το δέντρο είναι εκεί, έχει χάσει την διάσταση του ξύλου (η Γκιώνη δεν προσπαθεί να αντιγράψει το ξύλο. Το δημιούργημά της κρατάει την ψυχή του ξύλου και αντανακλά το φως αυτής της ψυχής ενός άψυχου -;- υλικού.) Κι αυτό φαίνεται και στα έργα της με κάρβουνο ώχρας και πενάκι (μα πραγματικά πόσες ώρες δουλειάς και τι μεράκι χρειάσθηκε γι’ αυτά τα έργα) όπως και στα δύο που θα σταθώ γιατί με συνεκλόνισαν: Το ένα αφορά δυο πίνακες με μαύρο κάρβουνο και πενάκι: ένοιωσα τον φόβο ενός όνειρου ακατανόητου σε μια άλλη διάσταση-σαν σε άλλο πλανήτη: όλα παγωμένα κι άγνωστα αλλά η ελιά, κι αυτή ίσως αλλαγμένη, αλλά εκεί, σταθερό σημείο αναφοράς! Έχουμε ελπίδα… Και μιας και μιλάμε για ελπίδα, το τελευταίο έργο, μια γέρικη ελιά, σακατεμένη από τα χιόνια, το ξεροβόρι, τα ανθρώπινα κλαδέματα, τα γηρατειά, πριν να αφήσει την τελευταία αναπνοή, δίνει μια ελπίδα για ζωή! Πετάει ένα νέο φυλλαράκι.. Μπράβο Βάσω!! Μπορείς με τον χρωστήρα (όπως νοιώθω ότι το κάνεις πάντα με την ζωγραφική σου) να δίνεις μαθήματα ζωής..
Σημ. Η έκθεση της Βάσως Γκιώνη-Ζησιμοπούλου φιλοξενείται αυτό τον καιρό στο παλαιό «αρχοντικό Ολύμπιου» στην Παροικία της Πάρου.
