Με χορό εγκαινιάστηκε στις 31 Μαρτίου το νέο ενδιαίτημα της Λυρικής στο λαμπερό κατακόκκινο θέατρο Σταύρος Νιάρχος, που εντυπωσιάζει παίζοντας αρμονικά το χρώμα με τους περίτεχνους φωτισμούς του.

Στη σκηνή παρακολουθήσαμε τρεις χορογραφίες με γενικό τίτλο «Τοπία», με δημιουργούς της νεώτερης γενιάς, (ελπίζω να μην περιοριστούμε μόνο σε αυτούς μια και μόνο η Λυρική έχει τη δυνατότητα παρουσίασης και κλασικών ή νέο-κλασικών έργων).

Κορυφαίο στη σειρά το «Fortress» του Ντάγκλας Λει, (νέο έργο, πρώην χορευτή του Μπαλέτου της Στουτγκάρδης) που εμπνέεται από τη μουσική του Έτσιο Μπόσσο, για να δημιουργήσει ένα έργο σφριγηλό και επιθετικό συνάμα, γεμάτο αντιθέσεις με έντονα συναισθήματα και καλλιεπείς φόρμες. Σόλι, ντουέτα, σύνολα των τριών ζευγαριών μας γοήτευσαν με τις ευρηματικές κινήσεις τους και την αισθηματική φόρτιση που συμβάδιζαν άρρηκτα με τους μουσικούς ήχους. Μόνο ενοχλητικό σημείο στην αρχή του έργου, οι προβολείς προς τους θεατές.

Σχεδόν κλασικής λιτότητας η «Sarabande» του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ, χορογραφημένη από τον Μπενζαμέν Μιλπιέ (2009), πρώην χορευτή και κατόπιν Διευθυντή της Παρισινής Οπερά, αποδόθηκε με πλαστική αδρότητα και αρχοντιά. Κάτω από τους ήχους του βιολιού του Χάρη Χατζηγεωργίου και του φλάουτου του Νικόλαου Νικόπουλου, αμφότεροι επί σκηνής, οι τρεις χορευτές και η μία χορεύτρια, σε διάφορους σχηματισμούς σόλο, ντουέτο, κουαρτέτο, κινήθηκαν με την πρέπουσα δεξιοτεχνία, λιτά και ανάλαφρα.

Από τη φημισμένη μινιμαλιστική σύνθεση των John Adams «The shaker Loops» άντλησε την έμπνευση ο Αντώνης Φωνιαδάκης, για την ομώνυμη χορογραφία του, του 2014. Στο γνωστό του χορογραφικό στυλ κίνησε τους 12 χορευτές και 12 χορεύτριες που ανταποκρίθηκαν επάξια, αποδίδοντας με ευαισθησία και ακραία τεχνική κατάρτιση τις διαθέσεις του κομματιού.

Υ.Γ. Οι παραστάσεις θα συνεχιστούν έως τις 10 Μαΐου.