Ακούγοντας τη φωνή της Μαρίας Κάλλας σε διαφορετικές ηχογραφήσεις που συλλέγουμε με τη σύζυγό μου, είχαμε πάντοτε το παράπονο: τι κρίμα να μην προλάβουμε να την ιδούμε στη σκηνή. Αυτό τελικά συνέβη στην εκδήλωση-παρουσίαση της Base Hologram, στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού. Την είδαμε τελικώς έστω κι αν αυτό που βλέπαμε δεν ήταν δυστυχώς, για όλη την υφήλιο, η ίδια η Ντίβα, αλλά το ολόγραμμά της, πού με περισσή φροντίδα στην λεπτομέρεια, παρουσιάστηκε και συνοδεύτηκε μουσικά, από την ταλαντούχα Αρχιμουσικό Eimear Noone (Ιρλανδία) και την ορχήστρα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.
Η αλήθεια είναι ότι προσερχόμενοι και μη βλέποντας γυαλιά 3-D αναρωτιόμαστε πώς θα παρουσιαστεί το event. Η βραδιά ξεκίνησε με την εισαγωγή του Ροσσίνι στην όπερα Il Signor Bruschino με την ορχήστρα χωρισμένη στα δύο: αριστερά τα βιολιά και μερικά πνευστά, δεξιά βιολοντσέλο και μπάσα και στο μέσον ένα κενό για την μαέστρο.
Και αιφνιδίως σαν από όνειρο εμφανίστηκε η Κάλλας! Φορούσε ένα από τα κλασσικά λευκά της φορέματα με ουρά και ήταν εκεί μπροστά μας, ολοζώντανη! Μια πιστή στην παραμικρή λεπτομέρεια αναπαράσταση τριών διαστάσεων της μεγάλης ντίβας. Και όταν ακούστηκε και η θεία φωνή της κάνεις πλέον δεν είχε την παραμικρή αμφιβολία ότι ήταν ο τυχερός που μπόρεσε να την ιδεί για μια τουλάχιστον φορά…
Το πρόγραμμα τελικά δεν είχε τόση σημασία. Η ντίβα τραγούδησε μερικές από τις πιο δύσκολες και απαιτητικές άριες που χρειάζονται για να αποδοθούν δυνατότητες φωνής από τα πολύ χαμηλά της mezzo σοπράνο μέχρι τα πολύ ψηλά της κολορατούρα, προσόν που είχε η Μαρία Κάλλας και που σπάνια το έχουν οι περισσότερες δραματικές υψίφωνοι. Ήταν τόση η συγκίνηση του κόσμου, που αθέλητα ξεσπούσε σε χειροκροτήματα, παρόλο που γνώριζε ότι το «φάσμα» που βλέπαμε φευ δεν μπορούσε δυστυχώς να εισπράξει το χειροκρότημά μας.
Μαγευτήκαμε από την παρουσία της, την αβρότητα της κίνησης, την λεπτομέρεια της μουσικής έκφρασης, την κλασική χειρονομία της να διπλώνει τα χέρια στο στήθος, σαν κύκνος τα φτερά του και την κίνηση του χεριού προς το ακροατήριο της, που θα την επευφημούσε ζωηρά, να διακόψει το χειροκρότημα του για να συνεχίσει. Πρέπει αποδίδοντας συγχαρητήρια και στην μαέστρο, να πούμε ότι εκτός από την ακρίβεια του μουσικού φθόγγου με την ακουγόμενη άρια έδειξε τον απαραίτητο σεβασμό που οφείλουμε όλοι μας την Κάλλας.
Η ορχήστρα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής ακολούθησε με σπανία μουσικότητα και ηχόχρωμα την Ντίβα στην εκφορά της κάθε μουσικής φράσης.
Το τριαντάφυλλο που αντάλλαξαν στο δεύτερο encore την “Casta Diva” από την Norma του Bellini, που δεν έμεινε μάτι χωρίς δάκρυ, μας άφησε με την πίκρα της απώλειας της μίας της μοναδικής όχι μόνο για εμάς αλλά και για όλη την υφήλιο Μεγάλης Μαρίας Κάλλας.
