Κριτική
Στις 12/1, στην Αίθουσα Χρήστος Λαμπράκης του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, παρακολουθήσαμε άλλη μία επιτυχημένη συναυλία του Γιώργου Πέτρου, στο τιμόνι της δικής του ορχήστρας, της Καμεράτας. Δύο μεγάλες συμφωνίες κάλυψαν το πρόγραμμα. Ειδικότερα, η βραδιά άνοιξε με την Συμφωνία αρ. 2, D 125, του Franz Schubert (1797-1828), ολοκληρωμένη το 1815. Το έργο αποτελεί υποδειγματικό τεκμήριο της αναλυτικής ενορχηστρωτικής σκέψης του συνθέτη, όπως και της δεξιοτεχνικής του ικανότητας στον χειρισμό της φόρμας της Συμφωνίας, […]
Λίγες μέρες πριν από τα Χριστούγεννα, στις 21/12, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (Αίθουσα Χρήστος Λαμπράκης), ο αρχιμουσικός Γιώργος Πέτρου στάθηκε στο podium της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών (ΚΟΑ) προκειμένου να διευθύνει τις τρεις πρώτες καντάτες από το επονομαζόμενο Χριστουγεννιάτικο Ορατόριο (Weihnachtsoratorium, BWV 248), που ο Johann Sebastian Bach (1685-1750) συνέθεσε για την περίοδο των εορτών του 1734 (κατά την πρώτη εκτέλεση ακούστηκε από μία καντάτα στις 25/12/1734, στις 26/12/1734, στις 27/12/1734, την 1/1/1735, στις 2/2/1735 […]
Ο Ιταλός ποιητής Ludovico Ariosto (1474-1533) γράφοντας το έπος Orlando Furioso (1516, Μαινόμενος Ορλάνδος) παραδίδει ένα από τα σημαντικότερα κείμενα της Αναγέννησης. Το πολυπρόσωπο έργο, που περιλαμβάνει ανθρώπους και τέρατα, περιγράφει την πορεία του χριστιανού ιππότη Orlando (γαλλ. Roland), ο οποίος πολεμά εναντίων των Σαρακηνών που είχαν εισβάλει στην Ευρώπη. Ο έρωτας, οι αγωνίες, τα τραγικά συμβάντα, αλλά και διάφορα κωμικά στοιχεία, συνθέτουν την εκτενή αφήγηση. Οι περιπέτειες του ήρωα ενέπνευσαν πολλούς μεταγενέστερους δημιουργούς, […]
Παιδικά γέλια και χαρούμενα ματάκια στήθηκαν με δέος μπροστά στη σκηνή του Θεάτρου Τέχνης για να δουν τον Ρεμύ, ένα μικρό φιλαράκι, ένα παιδάκι που με μεγάλη καρδιά και το όνειρο ελπίδα στο δισάκι του, ξεκινά να βρει τη δική του Ιθάκη. Στο δρόμο συναντά σκούπες, αγελάδες, βαπόρια, φίλους καλούς αλλά και κατεργάρηδες, τη ζωή και τον θάνατο, αλλά δε λυγίζει και συνεχίζει να περπατά τραγουδώντας…Χτύπα χτύπα το ραβδάκι γίνε το νερό στ’ αυλάκι φα […]
Ο βασιλιάς πεθαίνει, τετριμμένος, τρομαγμένος, μόνος και γυμνός ακολουθεί τη σκιά του σε μια εις Άδου κάθοδο. Βουλιάζει στην ανυπαρξία χαϊδεύοντας για τελευταία φορά σπαράγματα ζωής, δράττοντας με φρίκη και λύσσα απομεινάρια ψυχής και οδύνης αποζητώντας να κρατηθεί στη ζωή. Κάπου εκεί, στα έγκατα της κόλασης, κάποιος έχει χαράξει στον αιματοβαμμένο τοίχο… Espère, Que tu vas te sourire, A jamais, Sans songer à mourir… Από τους Αλεξανδρινούς Βασιλείς και τον Βασιλιά της Ασίνης μέχρι […]
![Ὄντως εἴδαμε «Βότσεκ» στὴν ΕΛΣ; (πυκνούμενα ἐρωτηματικά…)[ἢ; τὶ σχέση ἔχει ὁ φάντης (ἡ ὄπερα) μὲ τὸ ρετσινόλαδο (σκηνοθεσία-σκηνικὰ-κοστούμια;)]](http://critics-point.gr/wp-content/plugins/special-recent-posts/lib/phpimage.php?width=100&height=100&rotation=no&file=L3Zhci93d3cvdmhvc3RzL2NyaXRpY3MtcG9pbnQuZ3IvaHR0cGRvY3Mvd3AtY29udGVudC91cGxvYWRzLzIwMjAvMDIvzqDPgc61zrzOuc61zIHPgc6xLc6Szr/Mgc+Ez4POtc66Lc+Gz4nPhM6/zIEtzpEuLc6jzrnOvM6/zIHPgM6/z4XOu86/z4ItMTUuanBn)
